vakantie!!...??

Proberen op vakantie te gaan, dat was eigenlijk wel juist gezegd.

We waren uitgenodigd door Shane en Lisa, vrienden uit Emerald, om op hun 'Block' bij Omeo (maar eigenlijk Swifts creek) te komen, en te genieten van het buitenleven. Het klinkt een beetje gek, maar wehadden vreselijk moeite om ons huis te verlaten, en ons plekje achter te laten. Dat hebben we echt nog nooit eerder zo gehad! Het is hier gewoon te lekker...

Een dag later dan gepland, gingen we dan toch richting Omeo, zo'n 5 uur rijden, en in 'the high country'. Dat is  het gedeelte van Victoria waar echte bergen zijn, en ook regelmatig sneeuw ligt. Het block van Shane en Lisa, zo'n 43 acre,  bleek op een helling te liggen, met een heel klein stukje plat (naar verhouding dan- ongeveer zo groot als ons plekje in NL) met een caravan erop. En een hoop corrugated iron en rotzooi. Dat was even slikken. En daar schrok ik dan weer van; even slikken? Worden we zo tuttig?  Gelukkig wende het al snel weer om met campfridges, open toilets, shantytown dak en 7 gillende meiden te leven.

Het uitzicht was fantastisch, en de eerste dag hebben we dan ook alleen maar gelezen op onze stoeltjes, met af en toe een blik over de rand van het boek, op de berg.  (die schaduwen zijn inderdaad schapen, want veel hek is er niet, en de schapen houden het gras kort. En ze zien er zo leuk uit, win-win dus.) Lisa lukt het elke keer om van alles te koken uit bijna niks.  Het was leuk om je weer even te realiseren dat het niet altijd lamsschouder hoeft te zijn...

De meiden vermaakten zich ondertussen prima; Fietsen zat, rijden op de quad- die heb je wel nodig hier (wij realiseren ons nu dat we zo'n quad ook ontzettend  nodig hebben...) mud-pie eten,

etc etc; Shane en Lisa laten de kinderen lekker gaan, en we passen dus redelijk goed bijelkaar. 

De tweede dag gingen we een superstoere 4WD track doen. Superstoer, omdat de weg eigenlijk gesloten was, en we totaal niet voorbereid waren ; Geen hi-jack bij ons,  (volgens art moet ik Hi-lift-jack zeggen), op slippers en genoeg water; 1 liter.  Eenmaal halverwege vond ik het eng; maar een weg terug was er niet, dus zat Art met drie kreunende dames in de auto.

Waarom wij kreunden? Omdat de clearance van mijn auto een stuk minder is dan die van Shane,  en de andere kant een muur is die gebouwd is door mijn werkers in 1880, met de hand, en zonder cement (en naast de muur is er een nogal diepe afgrond). De mijnwerkers hebben nog veel meer gebouwd en gehakt, en ook veel achtergelaten..

 

Jammer; op slot...Robinville, het doel van de tocht, bleek uit een vervallen hut te bestaan, dus reden we door naar Swifts creek, waar we wat aten op het terrein van de primary school. (alles is hier community owned)  en daarna zwommen we in de community pool, waar we iemand ontmoetten die in Pakenham upper woonde!

Thuisgekomen kreeg ik een telefoontje van Belinda; Portica was weer ontsnapt. Belinda, die op alle dieren past, had alle wegen rondom het huis afgereden, en alle boundaries van ons land gelopen (dat moet nogal wat tijd gekost hebben, dat hebben we zelf nog niet aans gedaan) maar haar niet gevonden.  Kortom; we moesten terug, vonden wij in ieder geval.

Jammer, want het is hier fijn. Ook weer niet erg jammer; het is thuis ook zo fijn!