Mam, er zijn geen borden meer!

Sjeemig wat hebben we het druk; Maandag de keuken ingepakt, omdat de kast onverwacht toch nog verkocht is, (en dat is maar goed ook- nooit verwacht dat we daar een dag over zouden doen).

Diuwke kwam vanochtend helemaal in de war boven; ze wilde ons verrassen door het ontbijt klaar te zetten- kon dat helemaal niet! Want, waar zijn de borden? en bekers zijn er ook niet meer!! Is er nog wel ijs?

Ja, gelukkig is er nog ijs, want de koelkast gaat niet mee. En gelukkig hebben heel veel mensen bestek laten liggen bij ons feest, en daar eten we nu van; 10 messen, 1 vork en een lepel. Moet kunnen, toch?

Tussen het inpakken door krijgen we veel bezoek, dat gelijk ingezet wordt (sorry jongens, maartijd om gewoon thee te drinken hebben we jammer genoeg niet.) Heel gezellig, behalve dat al ons bezoek de hele tijd met dikke rode ogen rondloopt... Voor ons is het makkelijk, wij hebben er voor gekozen, en zijn al jaren bezig met afscheid nemen. Maar voor jullie; Sorry dat we jullie dit aandoen!! We gaan jullie ook missen, zeker het hele lieve goede hechte clubje dat we de afgelopen jaren eigenlijk ook al te weinig zagen...

Maar wees gerust, voorals nog  is het plan in twee jaar terug te komen. Voor vakantie, dat wel.

Zo, ik zit op 121 dozen, de keuken bijna klaar. En dan nu het raarste, vreemdste wat ik al die tijd zal inpakken- mijn moeder. In een potje. Want, al wou ze eigenlijk niet, ze gaat mee. Althans, een stukje...

 

5 cm sneeuw

Niet hier, maar in Melbourne... Hoe kan dat?

voodoo?

Jooo! Maandag de verklaring van de IBG (jullie weten wel; die van de studiefinanciering) dat ik in het buitenland les mag geven (hopen dat ze dat in het buitenland ook vinden), dinsdag dus naar de notaris. Ik kwam al binnen met de opmerking 'Ik heb er nog twee nodig, maar ik beloof je, dit is de laatste keer!'
Fout! Je moet niet jolig doen tegen een notaris!
Dus, na ernstig kijken, gewichtig heen en weer lopen, en zeer serieus zuchten, kwam de notaresse (?) terug met een document; 'alstublieft, uw kopie'.
Wist je dat je, als je heel erg schrikt, het in een keer heeeel erg koud kunt krijgen? Dat je echt, in een milliseconde, alle warmte uit je gezicht voelt wegtrekken? Ik nu wel. Mijn vakkenlijst zat er namelijk niet bij.
'Ik heb u twee dokumenten gegeven, waar is het andere?' kon ik nog uitbrengen.
'Nee hoor, U gaf mij een dokument.' ging zij vrolijk verder.
'Ik. Gaf. U. Twee. Dokumenten.'..... 'Ik Wil Dat U Nu Gaat Zoeken'
'Nee, hoor, Ik heb er maar een.' (zij ook star)
'U gaat NU zoeken!' (ja, jawel, mevrouw de notaresse had het klaargespeeld om mijn vakkenlijst ergens tussen haar bureau en het kopieerapparaat, of misschien zelfs wel onderweg naar het stempelkussen, KWIJT te raken!...

Affijn, na een reeks boze blikken, besloot ik dan zelf maar te zoeken, dus liep ik naar haar bureau (mevrouw, dat KAN niet!) en gelukkig, al snel vond ik mijn vakkenlijst in een bakje. Geen sorry, Geen excuses, Geen 'oeps!'
Woordeloos toog de notaresse weer naar het kopieer apparaat om net binnen gehoor afstand in een ongelofelijk "godverdomme" uit te barsten. Maar goed, na een ruime drie kwartier, had ik mijn verklaring onderwijsbevoegdheid EN mijn vakkenlijst, gekopieerd en wel, en ging ik weer naar huis.
Zucht.
Soms lijkt ergens wel een vloek op te liggen.

dozen, dozen, dozen...

We zitten op de 73 dozen!! (ik had geen zin om te wachten op de 75)
ons huis is nu heel gezellig;(Mijn atelier)


















(de garage)
























nergens veilig...De woonkamer!!

TeHaTex

Er was een afscheidsfeestje voor nodig; (en een vakkendrama) maar ineens zaten we weer bij elkaar; het clubje TeHaTexers!! Jeetje wat hebben wij elkaar lang niet tegelijk gezien. (En nu miste Renée nog!)
Het was natuurlijk weer bere-gezellig, want altijd genoeg te kletsen en te lachen. En toen haalde Nienke (onze kinderen zijn wel groot inmiddels, zeg) drie fotoalbums te voorschijn, met foto's van vroeger, toen wij nog gladde huidjes hadden. Weet je nog; Bemelen?? Venetië!! Wie is dat? Timme??? Wat waren we toen jong!! Dat krijg je als je elkaar zo'n 20 jaar kent.
Jammer genoeg was het gelijk (voorlopig) de laatste keer, want aan het eind van de avond namen we toch echt afscheid van Timme en Eusjenie. Oh Oh, wat zullen we elkaar missen. Heel veel stevige knuffels, maar nooit genoeg om de komende tijd te overbruggen.

De schoorsteen moet roken... of niet?

Leek alles in eens op rolletjes te lopen (maar dan wel van die oude knoestige boomstammen..) staat mijn grote vriend, de buurman, voor de deur.
'Ja, Hallo, ik wil geen ruzie met de nieuwe bewoners, dus de schoorsteen moet weg.'
'Welke schoorsteen?', vroeg ik in mijn onschuld. (al zat hij inmiddels al diep onder mij nagels, bloed weg te krabben)
'Nou, de schoorsteen van de nieuwe aanbouw. Want die loopt over mijn erf!'

Ik ken de buurman al langer, dus mijn eerste reactie was; bel mijn man maar, ik weet daar niets van. De laatste keer heb ik hem namelijk de deur in zijn gezicht gesmeten, omdat hij maar bleef zuigen...
Zucht.
Ter informatie, de aanbouw staat er al vier jaar, en de schoorsteen loopt wel 30 cm over zijn erf, en is een halve meter hoog. "zijn erf" staat vol met dakpannen, oude tegels en steiger pijpen, en hij komt er vrijwel nooit, want hij is de eigenaar, niet de huurder.
Goed moment he? Drie weken voor de oplevering van het huis over zoiets gaan zeiken??

lummeldag??

Om even pas op de plaats te maken (leek me wel slim..) dacht ik; vandaag niks.
Behalve dan dat er eindelijk iemand op mijn auto gebeld heeft.
Dus; Auto wassen, stofzuigen, papieren pakken..papieren?? Wat een toestand! Papieren kwijt!! In plaats van lekker rustig met Bregje klooien heb ik vandaag twee uur lang autopapieren gezocht, en daar wordt ik zoooo ontspannen van (not.) Dus ook ineens weer haast met de kinderen halen, die natuurlijk niet te vinden waren, en Bregje zoeken op school; die is zo gewend die trekt haar eigen plan wel, na 20 minuten vond ik haar in mijn oude lokaal (natuurlijk) en na nog vijf minuten op Ad en Tjits wachten als een gek naar huis, verder zoeken. Ik was nog aan het zoeken toen de meneer voor de deur stond. Hij wilde even een ritje maken, dus heb ik zijn moeder maar uitgenodigd voor een kopje koffie, en zeer beheerst verder gezocht... Uit eindelijk heb ik ze net voor hij terug was van het proefritje gevonden. Pfeew!

Dus; auto verkocht, kreeg ik ineens een telefoontje van de HRO dat mijn vakkenlijst geprint werd en ondertekend, waarna de bronsgieter belde dat hij gaat proberen de giraffen op de onderkant van de steen te zetten; hij rijdt naar Goes om die te laten polijsten, en dan komt hij ze brengen.. En mocht het niet lukken met de steen die ik gekocht heb, zet hij ze op arduin, wat ik ook prima vind.

Heee, hoe kan het ineens zo andersom zijn? Het lijkt wel of mijn problemen zijn opgelost!!

brons.......

Mijn giraffen zouden eindelijk klaar zijn (in feb. gebracht). Vorige week woensdag waren ze dat ook al, maar toen ben ik onverrichter zake weer naar huis gegaan. Moe wordt je er wel een beetje van, want alle (veel van de) besproken dingen waren toen gewoon niet gebeurd. Nu wel, hoopte ik, en als Bonus zouden de giraffen nu op hun steen staan. (Daar had hij vorige week geen tijd voor, want hij moest even kletsen- ik wordt er wel een beetje cynisch van hoor)
Dus, weer in alle vroegte naar de bronsgieterij. Het zag er allemaal prachtig uit; giraffen goed gepositioneerd, leuk stel... maar een scherf van de steen, precies onder een voet; erg zichtbaar dus.
Shit.
Ik ben maar weer weggegaan, en ik heb echt geen tijd om weer een ochtend naar Ridderkerk te gaan, dus helaas... Zouden ze nog afkomen, en bij mij, voor 1 augustus?? Verkopen zit er natuurlijk helemaal niet meer in. Het lichtpuntje; Ik heb hier heel erg veel van geleerd!

Kastje? Muur!!

Zo'n twee jaar geleden ben ik begonnen met het erkennen van mijn diploma in het Australische. Daarvoor heb/had ik een vakkenlijst nodig van de opleiding. Iedereen die met mij heeft gestudeerd weet dat dit waarschijnlijk een onmogelijke opgave is, omdat het regelmatig voorkwam dat docenten er plotseling achterkwamen dat we iets wel/niet gedaan hadden wat wel/ niet/misschien gedaan had moeten zijn, of juist niet, maar dan een andere keer, maar meestal werden dat soort hobbels afgedekt met een biertje in de bar, en zo rolden wij vrolijk door naar ons afstuderen. (meer bier= makkelijker afstuderen)
Ha! zo niet nu! Nu heb ik voor deze lijst ineens te maken met administratieve mensen, die van computers houden... En willen dat er gegevens doorgegeven zijn... (gegevens, wat is dat? adminstratie is zooo lastig- het neemt tijd en ruimte in beslag, die je veel beter voor het hogere doel; KUNST, kunt gebruiken...)

Toentertijd heb ik het opgegeven, en ik heb mijn hele assessment opgestuurd zonder vakkenlijst, op hoop van zegen dus. Maar nee, in Australie drinken ze geen biertjes met aanstaand juffen, dus ik moet die lijst hebben.
Opleiding gebeld; *ja, maar dan hebt u de verkeerde, U moet bij het archief zijn.
Archief* ja, de opleiding heeft nooit informatie aangeleverd, dus wij hebben geen gegevens. U moet het zelf maar uitzoeken.
*Ik verbind u door met het secretariaat... * Nee, dat valt onder een ander secretariaat, ik stuur u terug naar de telefoniste...* Ah, een ander?, goed, ik verbind u door...*Had ik u net niet ook al aan de lijn?
tweede poging; *Ja heel jammer, maar de opleiding bestaat niet meer, he? Dus wij hebben geen gegevens.
Inmiddels heb ik natuurlijk mijn eigen vakkenlijst gemaakt(en vertaald), in de hoop dat iemand die uit wil printen. Het is tenslotte niet alsof iemand uit Australië nog gaat bellen of dat allemaal wel officieel gegaan is... Maar ook die wil niemand uitprinten met een krabbel.
* Dat is illegaal he? Ik mag alleen gegevens uitprinten die door de opleiding aangeleverd zijn. Ja, die zijn er niet meer, dus dan kan het niet. Vervelend he?
Nou, ik stuur het wel door...
Het is zoooo moeilijk om vrolijk/ aardig te blijven.
Enfin; De IBG biedt uitkomst; geen vakkenlijsten, maar wel een verklaring die gewoon voldoende moet zijn om je diploma erkend te krijgen in het buitenland. Als ik nou volgende week even naar Groningen kom...
Weet iemand waar de bar is?

to be continued.......

De wereld zit soms raar in elkaar....

Vanmorgen kreeg ik het droeve bericht dat mijn oom in Zwitserland is overleden.

Hij is 97 jaar geworden, dus dat is wel een respectabele leeftijd, en hij was al een tijd flink aan het dementeren. Maar toch... Er blijft vreemd weinig familie over op deze aardkluit.

Voor ons betekent het dat wij deze week naar Zwitserland moeten vliegen om naar de begravenis te gaan, wat natuurlijk tijd-technisch niet erg handig uitkomt.

En ( ik denk even verder) als wij straks emigreren hebben we niet een aandeel in onverdeelde boedel, maar twee aandelen- dat wordt nog knap ingewikkeld...

Als iemand hulp kan bieden, qua implicaties of met oppas... Het is heel erg welkom!

(Ondertussen ga ik maar verder met pakken, dat moet tenslotte gewoon klaar zijn de eerste, en het wordt wat krapjes zo... 50 dozen zitten er al vol, maar veel zie je er nog niet van)

wereldburgers

Hebben jullie het gezien? de kaart met viewings van ons blog?
En heb je ook gezien dat we zelfs in India, Nieuw Zeeland,Spanje, Zwitserland, Oostenrijk en Amerika gezien zijn? Maar waar ik nu zo mateloos benieuwd naar ben; wie is toch degene in New York (?) die ons al meer dan 10 keer heeft bezocht????

winterbaby...!!!

Vandaag (12 juli) is ons nieuwe neefje geboren, Anton!!

ik weet het nog alleen via SMS, dus ga zo even bellen, maar het is altijd mooi als er een nieuw kindje bijkomt, het doet me wel wat. En leuk, zo midden in de winter... :)

uitgefeest....

Ons feest was (natuurlijk) geweldig! Wat wil je op een feest waar je alle mensen kent, iedereen aardig is, en de muziek fantastisch!

Gelukkig was het, na een week van regen, zaterdag alleen maar mooi weer, en konden alle mensen en kinderen in de tuin. We hadden 3 grote barbeques, en iedereen had lekkere dingen meegenomen, dus onze tafel puilde uit van het eten.

Echt veel tijd om met mensen te praten hadden we natuurlijk niet, ik denk dat ik met de meeste mensen zo'n 2 en een halve zin heb gewisseld, halverwege was er steeds iets anders wat om mijn aandacht schreeuwde. En de meeste gesprekken eindigde met; tot maandag! (of tot volgende week), want de agenda staat alweer helemaal vol. Toch is het heel goed om het zo af te sluiten; Nu kan het echte inpakken beginnen; grote dingen hoeven er niet meer echt te gebeuren.

Maar; iedereen bedankt!!! Ontzettend fijn dat jullie er waren!!

(3 uur 's nachts)

Ei???

Maandag kwam Bregje terug met een vreselijk ei op haar hoofd. Gebotst...
Kan gebeuren natuurlijk.
Maar als je drie dagen later wakker wordt met *dit* op ooghoogte, schrik je toch wel even....

laatste judo les...

Ineens is het zover; laatste judo les! (ineens? ja- de dingen gaan zo hard, dat nog steeds overvallen worden door dat "laatste keer" gevoel...)
Meester Ardijan is een schat! Hij liet Tjits mooie foto's maken, en heeft Diuwke op zijn nek door de sportschool geparadeerd!!

Caspar en Neil

Vrijdagnacht kwam Caspar aan, zaterdag Neil...voorlopig de laatste keer dat we ze in Nederland (Europa(!)) zien...
Zoals altijd was iedereen helemaal uitgepoept. Dat is altijd als wij elkaar zien. Nou ja, goed gezelschap geeft echte ontspanning zal ik maar zeggen.
Na een lunch, verzorgd door Caspar, gingen we naar Madurodam.
Je kunt wel bedenken dat je de kinderen nog Nederland wilt laten zien voor je vertrekt, maar dat komt er dus niet van. Zo hadden we alles in een klap gehad, zelfs de Efteling hoeven we niet meer heen!

Toen we thuis kwamen viel iedereen weer in slaap.
's Avonds, na het eten (verzorgd door Caspar-wat ben ik toch een slechte gastvrouw), hadden we ineens ernstige zaken; Cas en Neil worden legal guardian van de kinderen, want die moeten niet naar een of ander instituut, mocht er iets gebeuren. (In Australie vervallen kinderen aan de staat, als er geen testament is. Ook al is er familie die ze wil opvangen) Gelukkig willen Cas en Neil voor ze zorgen, we hebben zelf wel het gevoel dat dat redelijk in 'onze geest' zal gebeuren)
Toen we dat vorige week aan Riet (oma) vertelden, werd ze helemaal enthousiast; 'Oh wat leuk! Dat zullen ze zo leuk vinden, ze zijn zo dol op kinderen!' het duurde even voor ze zich realiseerde dat het natuurlijk alleen gebeurd als wij allebei dood zijn.

Na de serious stuff, hebben we nog even naar de kaart van Australië gekeken, en wel naar de grote vlakte die Northern Territory heet. We hebben uitgerekend dat we in een lang weekeinde ook wel Australië kunnen doen; Adalaide-Alice springs is zo'n 1450 km, en dan Alice Springs-Cairns weer zo'n 1400 km. Nou dat rijd je makkelijk op een dag..toch?