Nederland oh Nederland!!!!

We kregen een cadeautje uit Nederland, van OmaOma, voor Bregjes verjaardag, en dan bel je natuurlijk even om te bedanken!  De meiden vinden het heerlijk om te bellen, en zeker met OmaOma is dat zo gezellig, ook al verstaat ze niet meer alles wat je zegt, dus keek Tjitske soms een beetje raar.

Deze zondag mochten we ook nog vieren dat Juliana jarig was, als ze niet 4 jaar geleden overleden was. Het was wat lastig uitleggen aan de Australiers, dat we de verjaardag van de koningin in april vieren omdat Januari altijd zo rot weer is, maar ja, raar zijn we toch al, in al dat Oranje.

Het feestje was op een top locatie in Melbourne, en had alle elementen van de verjaardag van de koningin in het buitenland, al waren we dit jaar niet uitgenodigd bij de ambassadeur thuis voor Haring en Jenever. Wij kregen poffertjes en kroketten, maar moesten daar eerst een hele tijd voor in de rij staan.  

 

 

 

 

 

 

Maar, er was wel een echte klompen dans!

En zeg nou zelf, hoe vaak zie je dat???

Het allerbelangrijkste voor Koniginnedag is toch; vrienden. En die waren er ook!

 

 

 

 

 

 

 

 

En sjoelen....

 

De lord mayor (burgemeester) van Melbourne opende het geheel, en het was een plezier om hem te horen spreken. (en dat lag niet alleen aan de microfoon, of de helium gevulde ballonnen)

 

 

Maar, heel eerlijk gezegd, het was leuk, maar het kan leuker.  Zo uitbundig als in Nederland was het niet helemaal. Wel zo koud ...

Op je plaats!!!!!

Zo lang als wij in Australie zijn, lijkt alles wel op zijn plaats te vallen. Het voelt alsof ons pad al is uitgestippeld hier, zo goed loopt alles.

De discussie of wij wel of niet een hond zouden nemen is gewonnen door mij en de kinderen, (wel een hond), maar de strijd om het ras is gewonnen door Art en Tjits; een border collie dus.   Op de Pakenham show (15 mrt) zagen wij borders die eenden verzamelden in een kooitje, en Art verzuchtte  ' zo'n hond wil ik wel.'   ik liet er geen gras over groeien; zo gauw Art's hoge woord eruit was sprak ik de honden meneer aan, en zo kwamen wij tot de afspraak dat als er puppies kwamen wij zouden komen kijken en er een uitzoeken.

Nu was er nog de kwestie van de naam, maar woensdag waren we daar ineens uit; Ghengis.

Vrijdag (ANZAC dag=vrije dag) vroeg ik Art die meneer te bellen om te vragen of er echt puppies kwamen. Terwijl wij Portica aan het trainen waren kwam hij ineens snel naar boven lopen. Bob wist nog niet of er puppies kwamen, maar hij had wel een drie jarig teefje dat niet geschikt was om trials mee te winnen, maar wel super lief is, goed met kinderen en andere dieren en honden. Volledig getraind, en belangrijk; over alle puppie kuren heen... eh, moest ik daar lang over na denken...? Nee!  'Doen Art!' riep ik, ' bel maar dat we er aankomen!!'  Want heel eerlijk gezegd zag ik wel een beetje op tegen het trainen van een paard, organiseren van een verbouwing (en schilderwerk plus opknapwerk van de schuur) en dan ook nog het opvoeden van een puppie. Hoe lief en schattig ook. Dus reden wij naar Five ways, om onze kleine meid op te halen.  Bell, zoals ze nu nog heet, kan schapen en eenden bij elkaar halen en luistert super goed. (naar Bob)

 

Wie valt nu niet voor dit schatje? Ze sprong direct in de auto en ging zo met ons mee.

's Avond hadden aten we bij de buren(Lisa en Paul), die ontzettend super aardig zijn, en zo ontzettend relaxed... Ze hadden ook Pauls broer en zijn vrouw (Craig en Kate) uitgenodigd. Craig werkt bij Arthur in het bedrijf en ze waren al direct shop aan het talken, want ze zitten in een heel andere tak, en dat is wel eens leuk voor het inzicht. Ghengis was mee, en paste mooi bij het gezelschap, de glimmende vloer , twee van hun vier  honden die binnen mogen, en de 9 kinderen die wij bij elkaar verzameld hadden. Ghengis is dol op shadow chasen

Het werd heel erg diep in de nacht. Heel erg diep....

nog even dit...

Tjitske en Diuwke vinden show and tell op school allebei superleuk. Je staat voor de klas, en vertelt  over iets. Waarover maakt niet uit, en je hoeft het ook niet voor te bereiden.

Iets heel anders is je 'passion'. Dat is een spreekbeurt, met voorbereiding, andere media, en niet alleen voor je eigen klas, maar voor de hele grade. Tjits gaat ervoor. Helemaal. Ze is als een van de eersten aan de beurt, en doet het (natuurlijk) over de slang. Als media neemt ze film; ze neemt Tieske Vrijdag mee naar school, en voert haar daar ( de frozen mouse was dus ook op school) . De juf filmt het geheel.

Er is een probleem, want als Tieske op school is, blijkt dat een van de juffen een 'morbid fear' heeft voor slangen. Dat is zo erg dat je fysiek reageert bij het idee van 'slang'. voorbeeld; een leraar sloeg eens een boek open met een foto van een slang in de teamkamer, de juf zag dat, en moest vervolgens een week thuis blijven omdat ze echt intens ziek was.

OK, Maar toen we daar achter kwamen was Tieske al op school... Hoe moest ze nu onopgemerkt weg komen? En hoe houd je stil dat de slang op school (geweest) is , terwijl ze in twee klassen de boel op stelten heeft gezet? Ik neem Tieske in haar grote tub mee, we bedelven haar onder dozen tissues zo dat het net lijkt alsof ik gewoon de kast van de juf leeggeroofd heb, en ik race langs enthousiaste en nieuwsgierige ouders naar mijn auto, roepend; "There is no snake!!! " terwijl een juf de bewuste bangerd aan de praat houdt.  Wat een idiote situatie weer...

In het weekeinde zetten we de film op DVD en maandag doet ze haar Passion.  Natuurlijk wil ze Tieske aan iedereen laten zien, dus spreken we af dat ik vroeger kom, met Tieske, en dat we op het uiterste puntje van de sports oval de slangen show geven. showen van de slang op de oval

En allemaal in de rij voor een aaitje...

 

En dan ook nog even dit; Ik ben een trotse moeder want Tjits durft zomaar op een grote pony te springen die ze niet kent, maar wel volkomen onder controle heeft!

joepie de poepie!!!

Jippie! mijn livewriter werkt weer, dus ik kan weer mooie plaatjes en kleurtjes gebruiken.

Om dit te vieren, heb ik wat leuke links bijgeplaatst, van de school en paardrijles van de kinderen, en Arts werk. Niet dat dat nou veel met livewriter te maken heeft...

Wat een weekeinde....

Na het vrijdag-eten bij Chris en Karina, zaterdag de super relaxde dag, maakte de zondag dit weekeinde af als top-super-mega leuk weekeinde. Het enige nadeel is die buikpijn, en de kramp in mijn wangen... guts, wat heb ik gelachen, toen we aten bij Mariette en Ico, (de autoverkoper, weten wij nu) samen met Gwen en Arnout (die hier heel anders heet).

Maar, de dag begon op de Victoria market, kijken en eten kopen. (kaasjes, leverworst, yam!)  Het was Zuid amerikaanse dag, veel muziek en voedsel, maar daar mochten we niet aankomen, want Mariette had een mega-paella voorbereid. Diuwke is bezig met tellen, en las dus alle prijzen voor.

Koen en Bregje vielen gelijk weer voor elkaar, maar jezus wat zijn ze leuk, die drie zonen...

(Bas neemt Bregje wat handiger mee...)

Nou ja, hoe is een gezellige avond; veel herkenning, donkere verhalen, anekdotes, elkaar voorzichtig betasten (ik heb nog nooit een Australische herstarter gevoeld), en heel, heel veel lachen. De dames gingen ondertussen op pad met de heren, Tjitske beklom het dak (bleek later, en dat is maar goed ook...) en Bregje speelde verstoppertje; ze zetten de 5 jongens (van 11 tot 17 jaar oud) tegen de muur, waarna ze op hun knieen moesten gaan zitten, en vervolgens zich verstoppen op aangewezen plaatsen, wat ze natuurlijk allemaal braaf deden. Ja, mijn vier jarige is een strenge, hoor...

De buurman werd nog even boos omdat er met zaklampen op zijn property werd geschenen, en zo wisten we meteen weer waarom we niet heel erg dicht bij de Victoria market wonen. Maar, dit is dus wel voor herhaling vatbaar!!!

 

Wachten tot ze tien is????

Dan heb ik vast Tjitske bedoeld. Wachten tot Tjitske tien is.
Oh! Die is al tien!

Art reed dus naar Koo Wee Rup, en kocht daar een verrassing voor de dames, een blauw racemonster. En zaterdag mochten ze hem uitproberen, in de lage paddock.






De gedachte is natuurlijk dat ze er straks mooi de horse pooh mee op kunnen halen, en de containers naar de weg brengen...
Josh, een vriend van Tjits, vond het ook leuk. Maar eigenlijk bleek al snel dat dit dingetje niet sterk genoeg is. Prima voor de kleine dames onder ons, maar zo rond de tien en over (...) gaat het echt niet hard genoeg.

(bregje doet het goed (zij kent eigenlijk geen angst) Let ook even op de mooie bilpartij!

Nu mamma nog...

een ozzie dag...

Vandaag hadden we helemaal niks gepland! Niks!
Dus gingen we naar een auction in Gembrook, van mensen die hun property verkocht hadden, om grey nomads te worden. De weg erheen was zo mooi, dat ik het niet kon laten om foto's te maken.




Alles ging eruit; aanhangers, Nissan Navarra, tractors, tent, palen, electric fence, boutjes moertjes, hoopjes roest... Je weet immers niet waar je nog geld voor kunt vangen. Niet waar?
Art en ik hadden het gevoel dat we de helft herkenden; goh-dat hebben wij allemaal net weggegooid- dat gevoel.

We liepen een tijdje rond, en al snel werd ik aangesproken door een meneer die me vertelde dat je echt wel wat had aan al die oude ijzertjes, en hij ging me meteen vertellen hoe je een hek in elkaar moet draaien. Hij nam me mee langs alle stapels rotzooi, en vertrouwde me uiteindelijk toe dat het meeste ijzer direct naar de stort gebracht werd, want de kilo prijs is op dit moment niet mals. Ook kwamen we Branco tegen, zo'n echte lekker ozzie die op zijn vrouw moppert, maar toevallig is dat mijn paardrij juf, dus daar moet je niet aankomen. Maar daar kan hij dan ook weer om lachen gelukkig.



Na helemaal niks gekocht te hebben, weer naar huis (mooi!) de kinderen een aai over de bol, en koffie bij Chris en Karina, want Art zijn motor stond daar nog. Dan Diuwke naar een feestje brengen (kletsen), en met Josh, Tjits vriendje uitzwaaien, en dan de paardjes doen. Eenmaal 'boven' bij de buren, heb ik POrtica gelunged, Tjitske heeft haar gereden, Eric, het Tasmaanse racepaard werd tevoorschijn gehaald en bereden door de Australisch kampioene 'Aussie Rider', daarna reed Tjits op Sydney de showpony met het slechte been, en daarna nam Eric mij op een galopje door de arena, waarbij ik het na een rondje of drie toch nodig vond om te zeggen 'I am Scared now!!!!) (ik bedoelde HELP!!!!!!)In de hoop dat de buurvrouw en de mamma van de kampioen me kwamen redden. Maar dat moest ik uiteindelijk zelf doen natuurlijk. Huuu, eng hoor... Dan is Portica toch een beter maatje...
Maar; zoals Lisa zei; 'you didn't fall off!'
En zo is het dan maar weer.
Wat een lekkere dag- zo aanklooien.

meiden-dag

Omdat ik niks te doen heb, en daar wordt je brain mushy van, wordt ik gevraagd als make up model!
Vrijdag ochtend, als de meiden naar respectievelijk kinder en school zijn, rijd ik met Jo en Tracy naar een huis ergens in Melbourne, bij een dame (een Dame) in huis, die grossiert in crempjes en kleurtjes. We hoorden alles over haar reis naar Las Vegas, en daarna over haar crempjes, en daarna kreeg ik een cape om, en deed mijn ogen dicht.



Met cape en haarband om lijk ik net zwarte piet, en na afloop voelde ik me net zo geschminkt. Ik ben niet echt iemand van de foundation, zeg maar. Crempjes; heerlijk, kleurtjes; prima, maar geen laagjes.

Het resultaat was best mooi, al vond Tjits dat ik er een stuk ouder uitzag omdat je mijn rimpels veel meer zag (bedankt!) en traanden mijn ogen zo, dat ik korsten kreeg. (lekker!) Gelukkig was dat echt make up.



's avonds hadden we een eten bij vrienden; Chris en Karina, die we ontmoetten bij Shane en Lisa (15 maart) en hoewel Karina een beetje afstandelijk leek, was ze dat helemaal niet in haar eigen huis- we hebben echt een waanzinnig gezellige avond gehad, en ik vind het echt onvoorstelbaar hoe snel we hier opgenomen worden door de Ozzies. Karina is ook de eerste die me uitlacht en in mijn gezicht; 'speak English Aukje!' roept, als ik iets verkeerd uitspreek. Heerlijk!

medischiteiten 2

We zijn toch maar op zoek naar een private health verzekering, dat moet namelijk als je boven de dertig bent hier,(anders wordt je via de belasting toch van je geld afgeholpen) en de tandarts kostte ons uiteindelijk een (nederlands) maandsalaris (mijne dan).
De chiroprator vond leuke dingen; behalve dat er wat wervels naar elkaar toe aan het groeien zijn, zit er een ding in mijn buik. Wat voor ding? Geen idee, maar het zit op de plek van de operatie vorig jaar. We keken er beiden ongelovig naar. De foto's zijn van mij, dus ik ga even naar Nederland bellen, of dat nou normaal is, zo'n ding. We weten nu wel waarom ik vaak 'af ga' op het vliegveld.
Ook het claimen van doktersrekeningen krijg ik al aardig onder de knie; je bent bij de dokter, betaald de rekening per pin, loopt naar de apotheek, waar een apparaat staat met een telefoonhoorn eraan, en daar kun je direct met een mevrouw van Medicare praten, die de details van de rekening wil weten, en dan doe je de rekeningen in een envelop, in het apparaat, en na een aantal weken krijg je dan zo'n leuke cheque thuis, met het vergoede deel erop. (waarmee je dan.. etc) Niemand hier vind het raar, het is gewoon een beetje wennen denk ik.
en nu genoeg over de medischiteiten.

medischiteiten

Misschien had ik wat duidelijker moeten zijn; ook stoppen met mijn blog is geen optie. Ik vind het veel te leuk, en ik moet wel in training blijven! Misschien dat er op den duur zelfs ineens weer iets uitrolt dat ik echt zelf verzonnen heb. Wel bedankt voor de leuke reacties trouwens! (koop tegen die tijd allemaal mijn boek!)

Ondertussen gaan we gewoon door met doen; vandaag medischiteiten; Toevallig hadden zowel Diuwke als ik een afspraak voor een Xray.
Toen we hier naar toe kwamen hadden we natuurlijk wel het een en ander uitgezocht. Iedereen met een permanent visum heeft recht op Medicare, maar dat is eigenlijk niks, want je staat jaren op een wachtlijst, en de zorg is slecht- is ons verteld.
Ik vind het dus reuze meevallen. Omdat we nog niet helemaal uitgeregeld zijn (te relaxed- de lifestyle he) zitten we nog in een 'very private' health insurance. (alles zelf betalen) Maar de tandarts gaat gewoon door. Ik maakte me een beetje zorgen over Diuwke; Zeven jaar en nog niet een tand gewisseld. We rammelen wel af en toe aan haar voortanden, maar het helpt niks.
De tandarts laat dus gewoon foto's van het hele gebit maken; kost niks (medicare) het kan op 20 verschillende lokaties, en als ik wil kan ik NU terecht. sjeemig! Kom daar in Nederland maar eens om!

Op de Pakenham show (15 maart) was er een kraampje van een chiropractor, die ruggen bekijkt. Ik heb er ook een, dus dacht ik; laat maar eens kijken. Voor de speciale showprijs heeft ze me gescand, en natuurlijk ben ik erg scheef, maar dat wist ik al. Voor de zekerheid een full spinal scan, om te zien wat er over is gebleven van mijn motorongeluk 19 jaar terug; Kan vandaag, kost niks, Medicare.
Ik vind het redelijk onvoorstelbaar dat je overal zo snel terecht kan.

Overigens had ik vorige week de perfecte remedie gevonden tegen Heimwee; Pakenham Heritage springs. Een woonwijk annex winkelcentrum, erg lelijk, en precies Leidschenveen! AAAArgh!! Nooit meer terug! Vandaag echter, na de rays waren we wat laat, en moesten we nog even boodschappen doen. Pakenham Lakeside- een soort... Ypenburg. Maar ik ben wel erg blij ineens, want daar zit een hele goeie aziatische winkel. MET sambal Badjak!! jippie!!!! (hoef ik daarvoor niet meer naar centrum Melbourne)

ook jammer zeg...

Het huis hebben we weer moeten verkopen, de motor is terug naar de winkel.
Ik heb mijn kookboeken verbrand, en de pannen aan de buren gegeven.
En dat allemaal; omdat er iemand is die die het niet leuk vind wat ik schrijf. En ja, als iemand zich ergert aan JOU, dan moet JIJ veranderen. Dat weet iedereen. Dus; Dag lifestyle! (not)

Een andere optie was natuurlijk om mijn blog te stoppen, maar dat zou jammer zijn, want ik schrijf het voor familie, vrienden en kennissen, en andere mensen die het leuk vinden om te lezen. Overigens niet voor mensen die het vreselijk vinden om te lezen, die kunnen volgens mij beter weg blijven. Maar dat is mijn persoonlijke (blijkbaar irritante) mening...

Want echt; na ons leven om gegegooid te hebben, baan opgezegd, huis verkocht, vrienden achterlaten, en 5 maanden reizen, kopen we misschien een motor, maar trekken we ons niet zo heel veel meer aan van wat mensen van ons vinden. Sterker nog; het interesseert me niet eens. (tenzij het gezellig is, dus)

Art's commentaar was overigens aanzienlijk korter!

midlife crisis?

Ik dacht dat met; baan opzeggen, huis verkopen, en het hele gezin naar Australie meenemen. om daar eerst 5 maanden te reizen, Arthurs midlife crisis wel bezworen was, maar nee...
Dus bedacht hij het volgende;
De Harley Nightster. Zwart en hard.

Het officiele verhaal is natuurlijk dat het heel veel tijd scheelt als hij in peak hours naar werk rijdt, maar ja...

Er moest zaterdag, toen we hem ophaalden eerst nog het een en ander gemonteerd worden;

Maar toen dat eenmaal klaar was, mocht Arthur weg. Naar huis, want er moet gekookt en opgeruimd worden (ha ha)
Art verdwaalde op weg naar huis.

In de montage tijd hadden Bregje en ik genoeg tijd om iets leuks uit te zoeken. Bregje koos een kinderquad, max snelheid 35 km/uur, met een rem touwtje aan de achterkant voor bezorgde moeders. Leuk!



Vooral in ons grote tuintje straks... Helaas paste hij niet in de achterbak, dus hebben we hem maar niet meegenomen. B moet nog even wachten (een jaar of 10)

ons nederig stulpje

Vrijdag zijn we eindelijk weer bij het huis geweest. Na een gezamenlijke klaagzang op de real estate agents die over en weer geen info hebben doogegeven, waardoor het bieding proces erg moeilijk werd (we waren dus niet de enige die dat vonden), kregen we een kop thee, en werd het heel gezellig.
De drive way, en hoe je aanrijdt op het huis...
Even een rondje erom heen; View van het huis over de hills
de voordeur; die eigenlijk de achterkant is. Je komt het logischte binnen bij de keuken of de laundry.
De woonkamer; eethoek naar keuken;

Woonkamer,vanuit de eethoek over de breedte (richting keuken),
En de woonkamer over de breedte, de andere kant op;
En de zithoek, hier zie je goed de mezzanine, met de ontbrekende plafonds op de bovenverdieping.De mezzanine willen we dicht maken, en de plafonds moeten er ook komen.
,

DE badkamer benden (in de hoek van de woonkamer; naast de piano); Ook hier lopen de muren tot aan de balken, je kunt je handdoek dus (handig) over de muren hangen.
De Laundry; waar ik een beetje verliefd op ben..

De overloop boven;



En de ouder slaapkamer;



De kinderkamers zijn niet te fotograferen, en het badkamertje boven ook niet, maar als de vloeren erin zitten, willen we twee badkamers boven maken. Ook komt er natuurlijk een extra trap.
Er moest weer heel wat overlegd worden, met de builder (Charlie, die natuurlijk een hele goede vriend is van de eigenaar nu) en Branco (De man van PaardrijYvonne) en Art, en ik ben een vrouw, dus ik doe niet mee.






Er zitten nog verschillende schuren en schuurtjes bij het huis; In een ervan komt een groot gastenverblijf en mijn werkplaats. Art krijgt zijn eigen schuur, en er is nog wat voor paarden, kippen, zooi, en nog zo wat. Ook is er ruimte voor een paarden arena, die wat later komt. Plannen genoeg!