ooooooooooooohhh!!!

Kijk eens naar mijn appeltaart!!!

 

 

Na meer dan een jaar aangebrande alles, vanwege rottige ovens en kookplaten; wat ben ik BLIJ!!!! oei oei oei wat mooi!!!

SEAL

Het school systeem in Australie kent geen verschil in middelbare schoolniveau. Met het gevaar ‘over het paard getild’ over te komen moet ik zeggen; Wij hadden wij de afgelopen maanden een beetje onze zorgen; hoe moet dat als Tjits een schooljaar doet zonder een nieuwe taal erbij te leren? Gaat ze zich dan niet stierlijk vervelen? Aan het einde van jaar 5 waren haar rapporten zo goed, en met engels was ze zelfs een jaar vooruit…

Misschien iets om rekening mee te houden bij de keuze vor een middelbare school. Als het aan Tjitske ligt trouwens helemaal niet; zij wil naar de school waar al haar vriendinnen heen gaan! Gelukkig kwam dat mooi samen in wat Emerald Secondary aanbiedt; Het Seal program. Select entry academic learning. Maar dat is wel select entry dus daar moet je een test voor doen. En je leraren moeten er achter staan. En je ouders. (en jijzelf- maar dat is eenvoudig op te lossen; je ouders geven je gewoon een Nintendo WII als je meedoet, zoals bij een vriendincollega van Tjits)

Heel in het kort houdt het in dat leerlingen in dit programma wat sneller door de stof heen gaan, en zo 4 jaar in 3 doen, zodat er aan het einde ruimte overblijft (lees tijd) om extra vakken te doen, of alvast wat universiteits vakken. Tijdens de eerste 3 jaar is het aanbod ook iets anders, er wordt wat dieper op stof ingegaan, en er wordt meer aan vakken integratie gedaan. Als ex-juf weet ik alles van het verschil in houding en leerbaarheid van hoger niveau kinderen, dus ik snap heel goed dat je wat effectiever kunt leren als je in een apart groepje zit. Onze (mijn) angst is natuurlijk altijd; meer huiswerk. Maar daar is geen sprake van, gelukkig.

Ms. Baillie, de juf van vorig jaar zei volmondig ‘Ja’, en Mrs Barton, de juf van dit jaar ook. Wij wilden toch nog even met de school praten; wat houdt het precies in, wat voor druk komt er op het kind, en zo raakten we aan het praten, ook over het NL’se systeem, met alle niveaus die wij hebben, en iedereen vond het interessant, dus besloten wij dat Tjits mee mocht doen. (en Tjits mocht zelf ook ‘ja’ zeggen) Er werd ons wel 10 keer gezegd dat het wel 40 dollar kostte. Dat is natuurlijk heel veel geld, maar ook weer niet als de andere keuze een private school is, die over de 5000 dollar per jaar kost.

Het belangrijkste was dat bij Tjitske de angst werd weggenomen, want die dacht dat ze nu wel moest scoren, dat het leven nu serieus werd, dat als ze dit niet zou halen, of niet binnen de tijd af zou maken, of… enzovoort. Het is ook wel eng als iedereen ineens gaat roepen dat je heel slim bent, natuurlijk.

Zaterdag verzamelde dus de intelligentsia (en de omkopers) van Emerald en omgeving bij Emerald Secondary om onze high achievers af te leveren. En wij zelf laten ook graag zien dat we daarbij horen;

Geruststelling voor Tjitske; er zaten twee vriendinnen in de zaal…

Jodelo!!!

We gaan weer springende paardjes en koeien kijken, met mannen die zich proberen vast te houden. Ditmaal is het overdag, in Berwick, en gaan Jeroen en Marieke mee! Dat is gezellig!!

Deze mannen gaan het circus opvoeren. Nadat de antional anthem is gezongen natuurlijk. (Australia is super fair, volgens Bregje)

   Jeroen en ik gingen gelijk vooraan zitten, onder de boxen en op het gedreun van Thunder (ACDC), black Betty, We will rock you, Thunder, Black Betty, Thunder, etc, genoten wij van al het gehups.

Je zou je bijna af gaan vragen waarom die idioot in die ton is gaan zitten…

En een gekreun dat die paarden uitstoten- echte oergeluiden. We gaan er nog maar even van uit dat ze het leuk vinden om 2 maanden per jaar,1 keer per week, iemand binnen 8 seconden van hun rug te gooien…Evi vond het ook leuk!

Het barrelracing; supersnel om drie tonnen heen gaan in klaverbladmotief.  Dat gaat HARD…

En terug; in vliegende vaart…

Pauze tussendoor is ook belangrijk voor de nodige kinderentertainment! Maar het is weer vervelend als je geen glijmatje hebt. En heel erg leuk als je er wel eentje hebt!

Maar, we komen voor de koeien en peerdjes…

Het roperteam, dat de fortuinlijkste cowboys  na 8 seconden van de bokkende paardjes afhaalt, is best stoer; zij krijgen ook de nodige trappen te verwerken, want die paarden houden niet op na 8 seconden!  Nadat ze de cowboy gered hebben moeten ze ook de band die om de buik van het paard zit afhalen.

Af!!! Hij raakt met zijn vrije hand zijn equipment aan!

Qua energie schijnt dat 8 seconden rodeo-en gelijk staat aan 8 uur harde lichamelijke arbeid. Dat is nog eens efficient!!

Rodeo kijken maakt ook al hongerig, dus eten we nog even een pizza-tje. Pas op Marieke!!

 

En dan moeten Mariek en Jeroen weer naar huis, want arme Emmy zit in de tuin.

Koken!!

We moesten er eeeven op wachten, maar vrijdag kwam uiteindelijk onze stove. Nu hadden we natuurlijk ook wel een bijzondere uitgezocht en moest hij helemaal uit Italie komen, dat de verkoopmevrouw twee keer vergat de order door te geven hielp niet helemaal in het proces.

Dus toen we eindelijk het verlossende telefoontje kregen, maakten wij een ronde dansje; de plaat waarop al het eten verbrand mag weg!!!! De oven waarvoor je alle ramen open moet zetten als je hem gebruikt; Weg!!!

ehm…

Gelukt!

 

  Eerst wel even gechecked of hij voor LPG is, want er zijn nogal wat foutjes gemaakt… Maar het is echt de goede. De onthulling!

TAdaa!!!! Nog niet aangesloten, nog geen pootjes, nog geen achterwand, maar hij is er!

En je houdt er hoe dan ook een leuke hut aan over.

vers van de pers!!!

Jaaaa!!! (en nog meer) Blij!!! Vandaag gingen Art en ik een paard kijken bij Port Franklin, en ik bleef er op zitten!! En hij was grijs! (dat vind ik mooi) En hij luisterde!! Kortom; Cracker, zoals hij nu nog heet, komt gauw voor een trial period naar Yvonne’s Riding school, we zorgen dat de vet komt kijken, en als alles goed is, en iedereen net zo hard jaaaaaa roept als ik, heb ik een paard. Jippie!!!!!  De foto’s van de advertentie….

En dan heet hij niet meer Cracker, maar Willow….

Hadden we vandaag voor het eerst mijn eigen camera niet bij ons, en de video ook niet… Mobiel dus;

En met mij;  ( Achter een boom) (deed ik net mijn armen omhoog)

  Anna,  de bijna vorige eigenaar, erop…

En zijn hoofd van dichtbij

 

Ik denk dat ik erg veel geluk heb dat ik hem gevonden heb… Maar ja- dat moet de tijd nog leren natuurlijk…

paardjes…

Mamma is al een tijdje op zoek naar een eigen paard, want dat wordt wel tijd, toch? iedere week de ponies werken, en dan niet rijden wordt wat frustrerend.

3 paarden heb ik al gezien en bereden, en de vierde was verkocht voor ik m kon zien. Dus hadden tijd over en bleek het ineens paardenmarkt in Pakenham! Op weg dus;

Allemaal hokken, met een paard erin. Bij de meeste gen informatie, dus moet je zelf maar inschatten wat voor ras/karakter/leeftijd/gezondheid…  Het bieden duurt gemiddeld 2 minuten, en de helft gaat naar LBS- de hondenvlees fabriek, of the doggers, zoals ze dat hier noemen. Die paarden gaan onder de 300, en blijkbaar leveren ze ca 1500 dollar op aan vleeswaren. Allemaal overzee verkocht. Vroeger had ik geen problemen met paardenvlees eten- nu kan ik het niet meer…

Zelfs de paarden die wel getrained zijn, en wel informatie op een papiertje hebben staan, of zelfs een eigenaar die iets vertelt of ze rijdt (in dat 3*3 meter hokje) gaan voor ver onder de 1000 dollar, en ja, we waren bijna met een Clydie Cross thuis gekomen…

Anyway- Zondag verder geen plannen, behalve dat we iets met de ponies gingen doen, en dat werd Kurth Kiln park, hier vlakbij. Ponies in de float, uit de float, zadelen en packs op binden. (Donder wordt langzaam aan het werk gezet, hij heeft alles in zich om ‘bombproof’ te worden…).

 

   Het ging helemaal als gepland, tot we bij het paardenpad kwamen; daar was een buis geplaatst om dirtbikes tegen te houden, en shetlands, zo bleek; Donder sprong er zonder problemen overheen (met bepakking en al) maar Portica weigerde totaal!  Na behoorlijk wat geprobeerd te hebben besloten we dan maar eerst thuis wat sprongetjes te proberen. 

En even wat lunch eten (de dames doen de australische versie van de japanse vingertjes… ) Donder en Portica ontdekte dat mensen eten veel lekkerder is dan gras, en Donder had het al zo zwaar met de appels in zijn tassen…

Kurth Kiln heeft een aantal jaren geleden gebrand, en hier zie je heel goed wat een ‘earthbreak’ kan doen; links heeft het gebrand, en rechts niet.

Nog even wat snoepjes pakken.

  Het is hier prachtig! En in het watertje mag je zwemmen- iets unieks hier.

 

We besloten ‘s avonds uit eten te gaan, dus moesten we ons een beetje opdoffen, en Diuwke begint nu ook te begrijen wat dat betekent;

 

Pakenham show en Rodeo!

Eindelijk was het zo ver; de Pakenham show!! Vorig jaar leverde dze show ons kippen, een hond en een wens tot geit op, dus dit jaar gingen we vol spanning op weg; met welk dier (of dier wens) komen we thuis?

Die laatste vraag was al snel beantwoord; indian runner ducks. Die lopen zo grappig, en zijn snel genoeg voor Ghengis. En die heeft een speeltje nodig, nu de kippen in het kippenpaleis wonen.     Ja!! Leuk!!! Art bouwt wel even een hokje, toch??

Daarna door naar de honden show; Bill herkende ons meteen, en we hadden Ghengis bij ons, die vrijwel direct transformeerde tot Bell, Bill’s working dog.

Bell werkte de schapen, en de eenden, likte en besprong Bill, tot ze de andere honden ontdekte en helemaal buiten zinnen raakte. Wat was ze blij om al haar vriendjes te zien!

 

 

    We riepen haar terug, ze werd weer Ghengis, sprong nog even met riem en al terug over het hek, (Bell) en liep toen toch weer met ons mee als Ghengis. Verwarrend hoor…  Ongelofelijk hoe ze direct in werk stand ging, en alles deed wat Bill haar had geleerd. En zijn stem maakte haar Bell, want naar zijn dochter luisterde ze niet.

Wij gingen verder, want Bethany (de dochter van de buren 8 km verder) reed haar Poodle voor het eerst;  Heel spannend allemaal…

Daarna was het wachten tot de dog high jump, waar Ghengis aan meedeed. Voor ons en voor haar iets nieuws, maar Cloud, haar vader, doet dat al jaren!

Deze haalde ze niet meer…Ook een beetje te raar, denk ik.

Heel veel show hebben we verder niet gezien, wel de schapen, (met Ann, de kippenvrouw) en Diuwke werd helemaal verliefd op een geit. Dus we zullen er toch wel een keer aan moeten geloven, denk ik.

‘s Avonds was het tijd voor de Cockatoo rodeo, een van de beste jaarlijkse local events! Eigenlijk was de rodeo vorige week, maar toen goot het van de regen (jippie!/ beuh!) en dan reken er zoveel pootjes. Uitgesteld dus. Joke en Paul gingen ook.

 

  Hier zie je hoe hard zo’n start gaat!

voetjes van de vloer…

En let eens op de mensen om die bull heen; volkomen ongeintersseerd, alsof ze staan te wachten terwijl hun vrouw kleding past… Maar die Bull gaat hard!

Bij het Barrel racing was het alweer te donker voor foto’s, en wij hebben maar twee bucking horses gezien- en die vind ik zo gaaf!

Joke en Paul kwamen nog even mee naar huis, waar we in de zwoele buitenlucht (herfst he)  wijn en bier dronken. Guts, wat kan het leven toch heerlijk zijn!