Titi en diuwke aan top
En Art als een echte held...
Breg voor Kings Canyon (sorry, je ziet steeds niet veel van al die dingen he? Maar ik denk dat je dat toch zelf moet zien...)
Wilde Camels op weg naar Boggy Hole
Diuwke mag eindelijk de rugzak van Juf Eveline openen.
Boggy Hole /
Na Boggy Hole (lekker ontbeten uit het kampvuur; we aten Jaffles- tosti’s met baked beans ertussen, gebakken in een tosti-ijzer op het vuur) reden we terug naar Hermansburg en Alice, waar we hoopten dat onze halve afspraak met Willem door zou gaan; Hij is manager op een park hier en had aangeboden dat we op een echt bed mochten slapen. (en douchen!!!) Het zwembad zag er verschrikkelijk aantrekkelijk uit.
We zitten dus in een huisje, (villa) met douche en bar, en de eerste avond aten we met Willem en Lenie kip en patat oorlog (so! Lekkâh) (Willem komt ook uit Den haag)
Volgende dag hebben we maar liefst 2 camera’s gekocht, inclusief waterdichte doosjes!
’s Avonds heerlijk uit eten, ik was natuurlijk wel jarig!! Lenie heeft nog prachitig voor me gezongen, nadat een iers meisje gillend uit haar cabin kwam rennen omdat er een gekko in haar huisje zat…
Boggy Hole /
Na Boggy Hole (lekker ontbeten uit het kampvuur; we aten Jaffles- tosti’s met baked beans ertussen, gebakken in een tosti-ijzer op het vuur) reden we terug naar Hermansburg en Alice, waar we hoopten dat onze halve afspraak met Willem door zou gaan; Hij is manager op een park hier en had aangeboden dat we op een echt bed mochten slapen. (en douchen!!!) Het zwembad zag er verschrikkelijk aantrekkelijk uit.
We zitten dus in een huisje, (villa) met douche en bar, en de eerste avond aten we met Willem en Lenie kip en patat oorlog (so! Lekkâh) (Willem komt ook uit Den haag)
Volgende dag hebben we maar liefst 2 camera’s gekocht, inclusief waterdichte doosjes!
’s Avonds heerlijk uit eten, ik was natuurlijk wel jarig!! Lenie heeft nog prachitig voor me gezongen, nadat een iers meisje gillend uit haar cabin kwam rennen omdat er een gekko in haar huisje zat…
Uiteindelijk is er wel wat gelukt, maar het blijft hopeloos, dus vetrekken we, naar de NT.
Dinsdag komen we (na een slaapje, dat wel) in de middag aan bij Ayers Rock, of Uluru. We zetten de tent op en, na wat zwemmen (zie lowlights) gaan we naar de rots. We hebben eigenlijk weinig hoop op een mooie sunset omdat het verschrikkelijk bewolkt is, maar vlak voor het echte kritieke punt, breekt de zon ineens door, en met de wolken achter die rode dorts is het echt prachtig- We hebben al duizenden foto’s gezien, en toch… En ook dat hebben we vaker gehoord, maar het is echt spectaculair mooi, en je weet niet wat je ziet.
De volgende dag doen we een wandeling aan de rock base,
gaan naar het culturele centrum en doen onze eerste echte souvenir aankoop, en dan naar Kata Tjuta, ofwel de Olga’s, die ook erg mooi zijn.
Daar wandelen we weer (samen met 200 andere mensen…) en zien de zons ondergang. Mooi, maar niet zo speciaal, misschien is het sensory overload? Later blijkt dat ik mijn zonnebril nog op heb (stom!)
Als we wegrijden, zien we duitsers op een auto zich wild klikken,
kijken ook, en daar is ineens de maan boven die gekke rotsen! En ja, dat is nu wel heel erg mooi.
Art en ik hebben de eerste avond een discussie gehad over het beklimmen van de rots en de noodzaak daarvan. We kwamen er niet uit (de anangu vragen je het niet te doen) maar voor Tjits en Diuwke was het duidelijk; klimmen!
Dus donderdag, nadat we om 5 uur opstonden voor de sunrise (over sensory overload gesproken) klommen de dames met Art omhoog. Ik bleef beneden met Breg. Wist ik veel dat ze drie uur weg zouden blijven. Maar, het was wel heel speciaal, en buiten wat morele problemen, ben ik wel trots op mijn dames. Het is nl. een hele klim.
We eten samen, en de volgende dag rijden we samen naar kings Canyon voor een korte wandeling, want inmiddels hebben we het snode plan opgevat om een 4wd track te doen, die je niet alleen kan/mag rijden, en in de bush te gaan kamperen. En asl wij een plan hebben…
Lowlight; Diuwke is haar gameboy kwijt, en we denken eigenlijk dar Bregje het gedaan heeft. Dat maakt lang reizen wel een stuk lastiger….
* We went to Ayers Rock, or Uluru, but due to some internet trouble it took a bit more time then we figured. So we stayed half way, just over the NT border (never eat there)
We Came to Uluru resort early in the day, set up the tents, and swam in the pool (or jumped- with my camera in my pocket…) after that the sunset was amazing, nothing, literally nothing can prepare you for that; especially with the clouds behind it is was magic.
Next day we did a walk, cultural centre, and walk again, at the Kata Tjuta ( olga’s, less well known, except by the 200 buss passengers we walked with… ) and sunset, wich was less amazing then the one at Uluru, but that was probably because I forgot to take my sunglasses off…
The next day we woke early to see the sunrise, and after that Art and the two big girls climbed the rock. Apparently that was amazing, but waiting three hours at the base wasn’t. I’m proud though, that they did it.
We drove fast to
We camped at the bushcamp at the permanent waterhole there, and it was Wonderfull!!!
Ons eerste roadkill slachtoffer was een reuze grote hagedis (Verschrikkelijk!). Na een dozijn rubber snakes waren we niet erg ongerust toen we iets langs zagen op de weg- vlakbij bleek het dus die reuze hagedis. Maar, hij paste precies tussen de wielen van de auto door, ware het niet dat hij vlak voor ons is gaan lopen; precies en alleen zijn kop plat!
Vlak daarna, nog bij Iga Warta, gingen de dames zwemmen, en bij het aankleden gleed zo Tjits’ haar cameraatje van haar riem- in het zwembad! Niet meer te redden, vreselijk!
Onderweg naar de NT, vloog er ineens een zwerm parkieten tegen de auto, POK!, een moet direct dood geweest zijn, maar later vonden we er nog een tussen de grill van de auto. En ze zijn zo mooi… Dat was roadkill nr. 2.
En nu terug naar beter nieuws.
Coober pedy komt van het aboriginal, en betekent witte man hol. Daarmee bedoelen ze hol onder de grond, want hier wordt naar opaal gezocht. Het landschap doet mij denken aan een boek wat ik gelezen heb, plat, met duizenden gaten met bergjes zand ernaast.
In het stadje eindeloze opaal winkels- en nu snap ik waarom edelsmid op de MODL staat; alle edelsmeden van Australië werken hier!
(Prop van een van de vele films die hier gemaakt zijn)
Het is hier warm, en zondag, dus erg druk is het niet, maar uiteindelijk ontmoeten we (voor de derde keer) Ian en Jacqueline bij een mijn waar geen tour wordt gegeven, en we gaan samen drinken. Dit zijn nou mensen waarvan je instant het gevoel hebt; vrienden. Maar ja, ze wonen vlakbij Sydney… In ieder geval spreken we af eind November langs te gaan.
Zo moet camp green lake eruit zien, toch Benny??
* Coober Pedy comes from aboriginal – it means white man hole, by which they mean hole in the ground. The flat landscape is filled with holes, and hills of sand beside them.
It’s hot here, and Sunday, so it is very quiet. At the end of the day we meet Ian and Jacqueline, and their three children, and we get a drink together. These are people that we feel instantly could be friends. But a shame- they live near
Na het continental breakfast (dat betekent cereal hier) moesten we eerst een nieuwe band laten monteren. (324 dollar…bah) daarna reden we 53 km door naar iets dat fantastisch moest zijn, volgens een dronken aboriginal hier. En inderdaad; midden in de desert was een mega groot
sculptuur park met de meest vreemde dingen.
Gemaakt door een kunstenaar die hier ieder jaar terugkeert en samen met reizigers iets groots tot stand brengt. Daarna reden we door naar Coward springs- er zijn hier natuurlijke bronnen en een oud kamelen drijver met een hekel aan kamelen heeft hier van een stuk droge woestijn een soort oase gecreëerd, met een natuurlijke spa, waar je voor een dollar in mag. Heerlijk!
Hier hebben ze geen nieuwe band voor ons, dus na een biertje rijden we door met nog maar 1 reserve band te gaan. Onderweg komen we ‘de dikke man’ tegen, die we steeds opnieuw tegenkomen (dat gebeurt op een stuk waar je zo’n 4 auto’s per dag ziet) bij een auto aan de kant van de weg; Nederlanders met pech. Zij hebben hun lekke band niet laten repareren, en hebben nu hun tweede lek, zonder tweede reserve. Dus dan zit je. (al een paar uur in de woestijn) Er was al iemand voor ze gaan bellen, maar je mobiel doet het hier niet, dus ze wisten niet of er echt wat zou gebeuren.
Bij elkaar drie lekke banden- 1 teveel...
En het werd nu bijna donker, dus… Uiteindelijk hebben we ze met band en al ingeladen en meegenomen richting Coober pedy. Halverwege kwam een truck ons tegemoet, die we met moeite konden stoppen, en toen hebben we ze maar weer overgeladen. In het donker kwamen we dus in Coober aan, en dan is het hier echt donker!
In de pizzaria kwamen we het stel weer tegen, alles was goedgekomen- gelukkig.
*busy day again; we started with a new tyre, and then 53 k’s out of town where there should be something fantastic. Well it was, a giant sculpture parc! In the middle of the desert. After that we went on to Coward springs, where a natural spring was turned into a spa (lovely). Our third flat was at William creek (pop;12), but there was no new one for us there, so after Arthur fitted the spare, we drove on to Coober Pedy. Underway we met some dutchies with two flat tyres (and no second spare) and after a bit of thinking, took them on board to save them from a night in the desert. In the end, we met the salvage truck on the way there, so we put them and their tyre in there, and hoped for the best. (later on we met them in the local pizzeria)
Hoe moeilijk het ook was, we moesten door, want we zitten met een soort planning, maar eerst hebben we een tijd zitten praten met een schilderes die prachtige dingen maakte, en kregen we het aanbod om langer te blijven en in ruil voor wat werk alle tours te doen en gratis te kamperen.
Het is ongeloofelijk hoeveel mensen we hier tegen komen die een passie hebben en er ook naar handelen, en dat in dit rare droge landschap. (misschien moet je wel een passie hebben om het hier uit te houden)
Talc Alf's 'ingang'Verderop ontmoeten we TalcAlf, een ex-nederlander, nog geboren op een van de kroondomeinen, die een heel eigen visie had op het ontstaan van het alfabet, woorden in het algemeen en een demonstratie gaf van speedtalking.
Talc Alf's wasmachine (fiets aangedreven)
Duizelig van alle informatie reden we verder, om in Farina, de ruines van een trein-stadje onze tweede platte band te krijgen. Het doet je wel beseffen dat het hier groot, warm en leeg is, als je zo’n tijd staat te wachten tussen al die oude steenresten.
Resten van het intercontinental hotel, en van onze achterband...
We reden door, om tegen de schemering bij Marree te komen, een stadje met de oude treinrails als middelpunt. Het hotel leek wel 150 jaar oud, en dat was het ook. We hadden meer het gevoel in een oude kostschool te zitten dan een hotel.
*We wake up and do a tour to some cave paintings, together with a group of boys who went off the straight path and need to get in touch with their roots. The tour was fantastic! We learn so much these days.
Even though we had the offer to stay for free and do some tours in return for cleaning the toilets, and do some other work, we go on. But not before we met a lady painter who makes wonderful paintings. The atmosphere here is fantastic and I keep on being amazed by the passionate people we meet out here in this desolate land. It is a whole different land.
We drive on further and reach
At the ruins of Farina, a deserted railway town (there is no railway anymore) we have our second flat. Having to wait a while in this region really makes you aware of the desolateness. We go on, and arrive thirsty and hot in Marree, where the remnants of the railway form the centre of the town, and decide to try out the Hotel. It is a journey to the past to stay there, but the food is fantastic.
19/20 sept.
De dag begint goed; met een platte band en zonder brood. Gelukkig zijn we goed voorbereid gekomen, dus hebben we libanees brood, lang houdbaar, maar wordt in de zon hard als je er naar kijkt, en zijn we op Arkaroola village waar van alles gerepareerd kan worden (en gelukkig niet op een ridge top) Verder proberen we zo’n 2,5 uur lang mail te krijgen en te versturen (dat laatste lukt niet) en het lukt om maar liefst 2 dagen blog bij te zetten, de rest blijft hangen.
Ietwat geërgerd bekijken we daarna het mini stukje hout dat onze band doorgeprikt heeft (verdorie, rijd je dagen over scherpe stenen, maakt 2 cm stok een einde aan het plezier) en besluiten we een waterhole te bekijken. Normaal moet hier veel water in staan, maar de afgelopen 4 jaar heeft het hier nauwelijks geregend, dus is het groen en mogen we er niet aankomen want het is het enige drinkwater in de buurt.
We wandelen nog even door en Bregje wordt heel verdrietig van een dode wallaby. Hoe leg je nou uit van kistkalven, mestvarkens en vrije wallabies? Rotsen klimmen blijft leuk, maar nu is het warm, dus rijden we terug naar het zwembad.
De volgende dag gaan we snel op pad – het is trouwens een hele koude dag, vergis je niet in de temperaturen hier- naar Iga Warta, een aboriginal centrum 50 km verderop, waar het volk dat hier oorspronkelijk woont tours en belevingen organiseert en we gaan als traktatie aan onszelf, in een cabin. ’s Avonds eten we echt aboriginal (duh- lasagna…met kangaroegehakt) en daarna een kampvuur met aboriginal verhalen. Eindelijk begin ik iets te snappen van de functie van hun verhalen. Echt een eye opener, deze avond.
*Our First flat, and no bread, so a bit of a strange morning… after changing tyres, we trie to check mail for about 2,5 hours, but it’s pure frustration- no outgoing mail, and disconnection every 10 minutes. So we go out to visit a waterhole and do a gorge walk, but all very minimal, because of the time, and the children are hot hot hot, but the swimmingpool is to cold for them!
The next day we go to Iga Warta, an aboriginal centre, wich does tours and walks on their culture, and the first day, after a real aboriginal dinner (lasagne) we sit at a campfire together and learn songs and hear stories.
Ja, dat kan je natuurlijk niet maken, als aspirant schijver- woorden schieten te kort. Maar hoe leg je uit hoe het hier is? Als ik zeg;
Droog, leeg, mijn huid breekt in duizend stukjes, en overal stof… mijn haar voelt als touw, en vier keer in 200 kilometer noemen we een drukke weg… Dat klinkt toch niet als erg leuk, ofwel? En toch; Het is hier zo verschrikkelijk mooi! Je ziet dat de aardkorst hier gescheurd en gekanteld is en daarna door de wind geschuurd. Het is zo ontzettend pure natuur, woeste wildheid waar je als mens doorheen mag lopen, naar mag kijken, maar invloed hebben?
Dus begeven we ons op bekend terrein; we doen mee aan de barbecue van Arkaroola Village! ( alle 16 mensen die er werken, en alle 30 toeristen…) Dit natuurgebied is een oud schapen station dat opgekocht is door een professor sterrenkunde en geologie, die iets actiefs wilde doen. Het is een enorm woest gebied, waar verschillende bedreigde dieren in voorkomen. Hij heeft hier een sterren station gebouwd, en doet metingen voor Nasa, het gebied is vos, kat, schaap en geit vrij gemaakt, herbeplant met oorspronkelijke fauna, er zijn wandelingen naar onbereikbare gebieden uitgezet, 4WD tracks gemaakt en er worden eco-gekeurde tours gegeven. Zo wordt het gebied beperkt betreden, en niet platgewalst door zwervende mensen.
Het hele idee vind ik fantastisch, dat een individu op deze manier echte invloed kan hebben. Om het geheel te financieren komen er veel mensen, die natuurlijk ook weer leren. Er is dus ook een centrum van huisjes, kampeerplaatsen etc. De sfeer is er fantastisch, en we hebben een avond gesproken met Helen, die met haar man haar volwassen (20 en 24) kinderen vaarwel heeft gezegd, en nu reist, en nu eens een paar maanden hier, dan eens daar werkt. En nu dus in Arkaroola, en met alle andere personeelsleden hier woont. Want dat is de consequentie van plekken als dit.
* The Outback, is amazingly beautiful, and dry. God, everything hurts, but still we’re extremely enjoying ourselves, I want a stronger word, but it’s not in my vocabulary.
You can see the earthcrust has been upturned, and worn away by the weather here. We are in awe, and turn back to earthly matters; a barbecue! Together with about 30 retired people all enjoying the work of someone who is turning a former sheepstation into an eco reserve, If you like empty overwhelming nature- come to here!
Vandaag hebben we een ruim 60 km 4wd trek gedaan over privé landen van een schapenboer
en als jullie ooit hier zijn, is het een absolute aanrader. 
Het koste zo’n 6,5 uur, en het ging over de meest rotsachtige paadjes door rivieren (droog) en bergkammen (920m) en het was puur leuk en spannend. Veel kangaroes, schapen, adelaars en keien. Woorden schieten te kort, behalve; Goed zo Huey!
16/7 algemene beschouwingen;
Er zijn hier vogels die klinken alsof ze door een buis heen fluiten. Voor mij is dat het meest karakteristieke geluid van Australie, dat rioolbuis gefluit.
De duiven klinken alsof ze goedkope opwind vogels zijn; als ze met hun vleugels slaan piepen ze, alsof een beetje olie ze stukke zou helpen.
Hier, in de ranges, wonen veel raven. Ze klinken als een oude bemoeizuchtige overbuurvrouw die zich wentelt in geveinsd meelijden; ach, ach, aaaaaaach. Voeg daarbij de kookaburra, die je gewoon recht uitlacht, en je kunt je met weinig moeite voorstellen hoe de goud en opaalzoekers zich gevoeld moeten hebben in dit vreemde land, zwoegend in de hitte, klere vliegen van zich afslaand en ondertussen die toeschouwers uit de hoogte. Geen wonder dat de watertjes hier ‘piss ant river’ of ‘poor me creek’ heten.
Rotsen waar je heel goed 'leeuwenkoning' op kunt spelen...
Dromen; Als je reist, en je hebt geen baan, en alles ligt open, is er tijd om na te denken. Waarom geen bed and breakfast beginnen… Of self contained cabins verhuren. Daar lopen we al langer mee rond. –En hoe pak je dat aan? Of, waarom eigenlijk vlak bij Melbourne? Kunnen we geen rivierkreeften verbouwen? Een schapenfarm tot natuurgebied ombouwen? Ranger worden? Zelf grey nomads worden… in wat voor auto dan? En vandaag; Ons vliegbrevet halen? Leuk he? Alles kan.
Wat we niet hadden verwacht, is dat Bregje het van alle kinderen het aller- aller moeilijkste zou hebben. ‘Morgen ga ik bij Benthe spelen!’ roept ze dan ineens. Of, Ik ga bij Esqua slapen, dat hebben we afgesproken (Esqua is tegelijk met B naar Curaçao vertrokken). Maar gisteren riep ze ineens uit; als ik dan geen een van mijn vriendjes kan, dan wil ik in ieder geval dat Eefje komt. Ze gaat dus onderhandelen, met … het lot? Bregje heeft het er maar moeilijk mee. Vandaag wist ze het zeker; Daar (wijst naar een blauwe tent) wonen Benthe, Giverny en Esqua, en na het eten ga ik daar spelen.
-We zijn vandaag naar Aboriginal rotstekeningen gelopen, en de kinderen vonden het veel te heet.
Wilpena pound is de eerste officiële camping, en hier kun je ook je bush pas kopen. Als we aankomen bij het visitorcentre, blijkt het allemaal wel mee te vallen; enorme koelkasten met eten en brood, en wat een mens maar wil hebben in de woestijn, zijn aanwezig. Dus kopen we marshmellows, voor boven het vuurtje. Want ook hier trekt iedereen zich, zogauw de duisternis valt, terug bij zijn eigen kampvuur. Veel grey nomads hier- mensen die hun pensioen opmaken in hun camper of caravan en zolang ze nog kunnen heel australie doorreizen. We bellen voor het eerst echt uitgebreid met Nederland, Omaoma is gisteren 90 jaar geworden, en iedereen wil haar even spreken. Weer een feest wat we missen.
En oh ja; Het is hier mooi!!!
Wilpena pound is de eerste officiële camping, en hier kun je ook je bush pas kopen. Als we aankomen bij het visitorcentre, blijkt het allemaal wel mee te vallen; enorme koelkasten met eten en brood, en wat een mens maar wil hebben in de woestijn, zijn aanwezig. Dus kopen we marshmellows, voor boven het vuurtje. Want ook hier trekt iedereen zich, zogauw de duisternis valt, terug bij zijn eigen kampvuur. Veel grey nomads hier- mensen die hun pensioen opmaken in hun camper of caravan en zolang ze nog kunnen heel australie doorreizen. We bellen voor het eerst echt uitgebreid met Nederland, Omaoma is gisteren 90 jaar geworden, en iedereen wil haar even spreken. Weer een feest wat we missen.
En oh ja; Het is hier mooi!!!
Wilpena pound is de eerste officiële camping, en hier kun je ook je bush pas kopen. Als we aankomen bij het visitorcentre, blijkt het allemaal wel mee te vallen; enorme koelkasten met eten en brood, en wat een mens maar wil hebben in de woestijn, zijn aanwezig. Dus kopen we marshmellows, voor boven het vuurtje. Want ook hier trekt iedereen zich, zogauw de duisternis valt, terug bij zijn eigen kampvuur. Veel grey nomads hier- mensen die hun pensioen opmaken in hun camper of caravan en zolang ze nog kunnen heel australie doorreizen. We bellen voor het eerst echt uitgebreid met Nederland, Omaoma is gisteren 90 jaar geworden, en iedereen wil haar even spreken. Weer een feest wat we missen.
En oh ja; Het is hier mooi!!!
Iedereen kijkt verlangend naar deze plek, dus besluiten we te blijven. Rust! Art zoekt hout (ook dat gaat met de auto- de afstanden in Australië zijn nu eenmaal groter), wij onderzoeken de Gorge op wallabies en hagedissen.
’s Avonds kampvuur en koken in de Campoven. Echt Australisch, een gietijzeren pan, met deksel met hoge rand, die je op kooltjes zet, kooltjes op de deksel- en wachten. Maar lekker!!
Uiteraard kijken we naar de sterren, en dat zijn er hier heel veel! We zijn er van overtuigd dat we de grote beer hier zien, ook al kan dat volgens astrologen niet; wij zien er wel 3.
Wat we wel zien is nog veel bijzonderder, gelukkig; een Lace Monitor; Een grote goanna-achtige hagedis, die spontaan een boom in rent. Maar niet te hoog, we staan echt oog in oog. Echt iets voor de kinderen die druk bezig zijn uit te zoeken welke griezel ons volgende huisdier wordt. Zelfs Bregje wil hem aaien, maar dat mag toch maar even niet.
Lace Monitor
We wandelen verder, en als het echt klimmen en klauteren wordt, vindt zelfs Bregje het leuk (Wandelen is niet haar favoriete bezigheid.) Diuwke loopt als een echte wilde vrouw met onbloot bovenlijf. Mooi! Die gaat nog wat mannen ongelukkig maken… (we houden het voorlopig nog even op mannen)
We zijn nog steeds in Gawler… grapje! Na regeldingen zijn we naar boven gereden- ze snel en zo ver mogelijk weg. En zo kwamen we bij Melrose- het eerste plaatsje dat echt woestijnachtig aanvoelt, en na boodschappen bij de General Store (het is ook allemaal zo echt wild west achtig…) naar de camping die de unpowered plaatsen aan de overkant van de rivier (al jaren droog) had. Diuwke zet de tenten op, Bregje blaast de luchtbedden op, terwijl Tjits de berg verkent. We staan er alleen, tussen de bomen, met een privé toilet gebouwtje, en met wel 10 vuurplaatsen! Dus kopen we hout, en de meneer van de camping komt het wel even met de auto langsbrengen. Terwijl wij het vuur opstoken, proberen de kinderen heel, heel voorzichtig drie kangaroes te naderen. Twee ervan beginnen spontaan te boksen, rake klappen vliegen over en weer (dat doen ze dus echt). Het ziet er eigenlijk meer grappig uit dan gevaarlijk, en Tjits probeert de derde kangaroe te aaien. Dat lukt uiteindelijk heel goed, misschien omdat hij aan een oog blind is?
We drinken rode wijn uit kristallen glazen- dat hoort bij de desert experience, vinden wij- en zitten tot laat bij het kampvuurtje. Eindelijk zoals we hadden bedacht!
* After Gawler we drive as fast as we can- away from here! We end up in
The camping has amazing bush sites, so we set up everything (except the tents and the airbeds- that work is taken by the little ones) while the children pet some kangaroos. When the work is done we make the fire and drink wine from Chrystal glasses. Ah! This is how it was meant to be!
seal bay
Echidna (probeert zich te verstoppen, maar dat laten we niet toe...!)
De cabin - wat een uitzicht!Art ergert zich nog steeds aan de zooi, dus we besluiten een koffer vol spul terug te sturen naar Jacinta en Cameron, en het uitzoeken daarvan kost ook een halve dag.
Maar dan; op naar het immigratie museum! Het schijnt heel erg leuk te zijn, dus we verheugen ons erg. Het is ook erg leuk; een hele leuke ingenieus vormgegeven tentoonstelling van wel twee (?) kamertjes. Dan komt de aap uit de mouw; er is een deel afgesloten vanweg verbouwing. Gaat in mei weer open. Of zo iets dan, tijd op zijn Australisch, zullen we maar zeggen.
Art post even de koffer, terwijl de dames naar de markt gaan, waar we vervolgens een uur naar elkaar zoeken. Maar dat is genoeg tijd om lekkere kaas en fruit te kopen en een prinsessen kroon voor Bregje. (En die is zoooo blij!)
Morgen gaan we echt naar Kangaroo island, en of daar internet is?
Om alvast wat in te halen zit ik nu in een tentje op de camping met een heel lang verlengsnoer wireless te internetten!
*Boring day, Monday. We have to do business once again, because at last we got the bankcards (post restante-Adelaide) and there are banks in
The next day we shift some stuff again, and we post a suitcase full of stuff ‘home’, to Jacinta and Cameron. The immigration museum is a good example of Australian museumship; nice, but partly-closed. So we go on, to the market where we buy a crown for Bregje who at last is a real princess now (and loving it) and we try the King Island roaring forty’s; real strong blue cheese. Thanks for the tip, Hansie!
Verder; Willem, je had gelijk. De nachten zijn verschrikkelijk, afschuwelijk, afschrikwekkend koud! Mocht het niet duidelijk zijn; we hebben voor het eerst gekampeerd. Ik was de cabins een beetje zat, maar waarom weet ik nu eigenlijk niet meer.
Genoeg om het een dag mee uit te zingen.
Victor Harbor is wel een ontzettend leuk stadje, ook al is alles dicht, het is eigenlijk het eerste stadje dat een beetje dorp-gevoel heeft, in plaats van een vierbaansweg met wat winkels erlangs. We lopen dus nog even rond.
Het veer naar Kangaroo Island is helaas afgelast vandaag, omdat er zo weinig mensen zijn, en nadat we het weerbericht hebben gelezen (regen, regen en wind) besluiten we eerst naar Adelaide te gaan. Dinsdag als het weer beter is, gaan we voor poging twee.
Deze camping heeft een zwembad, en dan moet je zwemmen; tot half acht liggen de kinderen in de bittere kou in het water.
Our First real Ozzie breakfast fills until way into the night! We try to go to
Mooi uitzicht
Bregje!!!