De verhuizer verwachtte blijkbaar een eitje, want hij kwam pas om 10 uur, en begon gelijk met inladen. Hup, alles in die truck! De meiden, die nu schoolvakantie hebben (het is hier winter!! haha, winter noemen ze dat- heerlijk!) Maar dat terzijde) speelden rondom de sjouwende mannen, die continu uitriepen dat ze ook kinderen hebben,No worries, maar dat ze nu toch een beetje uit de weg moesten... Timtams doen dan wonderen.
Het ging allemaal vrij voorspoedig, dus rond 1 uur reden we achterelkaar aan richting Cockatoo, waar de chaos begon; Twee trappen, en dan ook nog slaapkamers, die wel of niet spare zijn, kunnen we die niet gewoon nummeren? Maar wie onthoudt die nummers dan? En moeten die dozen echt allemaal helemaal omhoog? Is de pink room die met die roze streep? Er moet wel veel naar de green room, he? Die dark room- die is wel dark- daar gaan we niet in hoor...
En dan de dozen waar niets opstond...Tjitske moest lachen om de gezichten van de verhuizers iedere keer dat ik zei dat iets naar de tweede verdieping moest.
De tweede rit was voor het restje uit het huis, en de garage die nog helemaal vol stond. Er moest een beetje doorgewerkt worden, en ze werden een beetje moe. Toen de mahonie kast van de treeplank viel, riepen ze nog; nou, hopen dat het niet al zestig jaar in de familie is- het is toch geen erfstuk, toch? En eigenwijs werden ze ook, want zij wisten veel beter dan ik dat de 'grandfather clock' niet uit elkaar ging, dus waren ze heel verbaasd toen de uurwerk ineens boven op zijn kop viel. Gelukkig maar dat beiden nog heel waren daarna. 
Verder waren ze heel lief, en boden ze aan al onze vrienden te helpen met verhuizen... doe maar niet. Toen ze eenmaal weg waren en wij alleen in ons huis, werden we getracteerd op een van de mooiste zonsondergangen;
