On our way…. Borroloola.

Voor we de echte dirt road gaan rijden zwemmen we nog een keer tot donker in de warme bron bij Mataranka en we ontmoeten een meisje dat een babay wallabie heeft gered uit de buidel van haar moeder die door jagers is neergeschoten.

Bij de eerste koffie stop ontmoeten we ons eerste tamme varken, die prompt op Bregje haar voeten gaat staan. Om haar te troosten haalt een man een baby wallaby te voorschijn, die hij uit de buidel heeft gered van zijn aangereden moeder. Vanaf dat moment hebben we nog een doel; een baby wallaby redden.

’s Middags, na een paar uur rijden beginnen we bang te worden dat dat niet gaat lukken, en besluiten we dan maar zelf een kangaroe aan te rijden om haar baby te redden, maar ook dat mislukt uiteindelijk. Het land is hier droog, en als we eindelijk Borrolloola bereiken is hat er leeg en saai. We eten in een grote kooi, de slechtste steak die ik me kan bedenken (die van Art was wel rood…)

Weg Road (lots of it)

At Mataranka we bathe in the hot springs one more time before we hit the dirt road across the top of Australia. The next morning, while the rangers are firing away at the bats again (still no success…), we talk to a girl who has a wallaby-baby in a bag, found on a track, in the pouch of her mother who was shot by hunters. Later, at the first coffee stop, Bregje meets up close with a pig, (on her toes) and to comfort her a man shows her a wallaby baby he has found in her road-killed mother.

From that moment are looking for wallabies on the road side, so that we can have our own saved baby, but, when that doesn’t work, after a few hours we decide to hit our own kangaroo, so that we can save it’s baby…

Borrolloola is empty, and we eat in a caged in restaurant, the worst steak I ever had.