spierpijn?

Dat was natuurlijk helemaal geen spierpijn... dat was de griep! Zaterdag kon die eindelijk toeslaan, en zat ik te trillen aan de ontbijttafel. Gelukkig heb je daarvoor in Australie van alles en nog wat. Ten eerste; een buurvrouw, die hielp Donder vaccineren, Portica vangen (die in de gauwigheid ontsnapt was- helemaal naar de overkant van de straat) en kookte; corn chowder. En passant gaf ze mij het tweede wat Australie biedt bij griep; Flu day and night. Een soort paardenmiddel voor mensen dat niet per naald hoeft, maar pillen die gefaseerd geslikt worden, dag en nacht.
En zo kwamen de dames toch nog op feestjes, weer terug van sleepovers, en op toneel. Als mamma maar genoeg pillen slikt!
(ik kijk alleen wat wazig de hele tijd)

Donder vaccineren ging nu een stuk makkelijker; Vorige keer met Art samen sprong hij met allevier de poten in de lucht, richting ons; Een ding was duidelijk, wij moesten WEG, (dood was daarbij zeker een optie-en dat van onze knuffel pony).
Lisa bedacht iets anders; (nadat we weer bijna omgetrapt werden, en dan is een shetlandponie toch ineens heel hoog) Ze pakte in Donders nek een heel klein velletje, en draaide dat om. Hij keek erg boos naar haar en merkte niet dat ik ondertussen de naald in zijn nek plantte. Fijn- die ervaren mensen. Hoe moet dat als we verhuisd zijn?