De kinderen keken erg naar kerst uit, benieuwd naar wat ze zouden krijgen, maar eigenlijk nog veel meer naar wat de ander van hun kadootjes zou vinden. Voor mij was het een beetje dubbel de laatste weken; Leuk om zo’n eerste kerst hier te vieren, maar het maakt ook heel erg bewust van de laatste keer in Nederland, met Nienke en Oskar, de kleintjes en mijn moeder. We hadden toen nog niet zo erg het gevoel dat het echt de laatste keer zou zijn; wel op die manier, maar niet echt de laatste keer zo...
De laatste dagen hadden we detour gemaakt door de Hunter valley, dus de 24e moesten we van Singleton naar Myall lakes rijden, zo’n 260 km, maar eerst boodschappen. Als je voor een Engelse kerst gaat, ga je ook voor een engelse kerst, vond in ieder geval Tjitske, dus kochten we kalkoen (voor gebakken) zoete aardappels, verschillende groenten en mince pies! (naast chocolade, ijs, appeltaart etc etc natuurlijk...)
Het park lag erg mooi, maar, zoals de man van de info ons al had gewaarschuwd, er stonden wel heel veel cabins. De kampeerplekken waren achteraan het park, aan de ant van het meer (mooi) onder de banksia bomen. Een prachtige plek om kerst te vieren, en omdat we op het allerlaatste moment hadden besloten om de kadootjes toch op de 24e te doen, zodat de kinderen tijd hadden om ermee te spelen, hingen we gelijk de lampjes en slingers op, en begonnen we al snel aan het eten; Campoven op de Coleman, kalkoen erin, en wachten maar, terwijl de voorgegaarde aardappels en groenten in de slaapzak stonden te wachten.
Toen het donker werd snel kadootjes uitpakken! Eten deden we uiteindelijk op de grond, op een mooi kleedje en met crackers, want dat hoort hier. 
De laatste kadootjes werden uiteindelijk tegen twaalven uitgepakt; zo zie je maar, zelfs als je niet echt veel hebt, duurt het lang.
Volgens Tjitske was dit de beste kerstmis ooit! Ondanks de bats, die onze appeltaart onderpoepten, en ondanks de muggen. Het was dan ook wel heel bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten