Vrijdag was weer een hele enge dag; tenminste, dat werd overal aangekondigd. Omdat er al zoveel branden zijn, de temperatuur heel hoog zou zijn, en de winden hard waaien. Eigenlijk dezelfde omstandigheden als wat inmiddels ‘black saturday’ heet. Eigenlijk zijn wij, en met name Arthur al de hele week bezig om nog meer ‘fire ready’ te worden, wat vooral inhoudt; opruimen om het huis, de schuur met alle verhuisdozen leeghalen (we verdedigen het huis, verder niets) en, jawel; internet en radio. Maar niet meer zo heftig als eerst. Bovendien kwamen Cas en Neil terug van twee dagen great Ocean road, die kiezen ook steeds de slechtste dag om hier te zijn.
Zelfs de kinderen kregen vrij van school; de department heeft besloten dat de scholen indeze regio niet te verdedigen zijn, en daar kan ik me wel wat bij voorstellen; als al die ouders ineens hun kinderen op willen halen als ze (te laat) besluiten te evacueren! Maar het maakt het wel griezelig; als officieel besloten wordt dat het een enge dag is…
Uiteindelijk viel het mee. Overal stonden firecrews klaar (hier in Cockatoo stonden 8 wagens op de oval, klaar om het national park te blussen) dus de branden die uitbraken (ra ra, hoe komt dat? Zou je ze niet?) werden snel geblust. De temperatuur valt ook mee, Rond 1 uur raakt het kwik de 34, maar niet de voorspelde 38. De wind valt ook mee, en de ‘Change’ (het draaien van de wind, die alles onvoorspelbaar maakt) komt uiteindelijk om elf uur, als wij allang aan ons XXe glaasje wijn zitten. Gelukkig. Want rijdend door ons gebied de afgelopen week besef ik mee heel goed; je kunt niet weg als het eenmaal brand. Op een normale dag, zonder veel verkeer kost het je een half uur om uit de bomen te komen. Dus eigenlijk is ons huis wel zo’n veilig plekje. 
Terwijl Neil en Art hard werken (en ik ook, poep scheppen, tafeltje schuren, tuintafel in elkaar zetten) kookt Caspar een afscheidsmaal. Kijk, dat is nog eens leuk; hard werken, douchen; feestmaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten