Ditmaal weer zo'n ongeloofelijke rij, maar om nou weer weg te lopen... Dus zijn we lopend alle 700 treden opgelopen, waar we elkaar prompt weer kwijt waren, er te weinig ijsjes waren (geen, namelijk)en Art het ineens helemaal gehad had met Diuwke. Gelukkig zagen we een paleis met een gouden dak waar zeker weten de prinses woonde, en Bregje wilde haar vertellen dat ze pijn aan haar kin had, want dan zou de prinses zeker gaan huilen. (dat is pas echte aandacht) De rest van de dag zijn we op zoek geweest naar de prinses.
Volgende plan was centre pompidou, waar Bregje moest plassen, wat we samen deden in zo'n gratis box. Wist je dat die heel makkelijk opengaan? Al als je alleen maar naar de deurkruk wijst? En zo kwam het dat ik in mijn blootje in Parijs stond. (bloos)
Hier werd Parijs pas echt leuk voor de dames; theater op straat, en mannen die je een portret opdringen. En eindeloos spelen! (een echt portret laten tekenen duurt een uur)
Wat keek die man op zijn neus, toen art ook nog geld vroeg voor Tjits'portret!! (grapje natuurlijk)Na het plein zijn we met de metro naar de Notre Dame gegaan waar, (vonden wij leuk!) een Mis aan de gang was, waar we achteraan bij aan sloten. Iedereen behalve Diuwke, want die zat binnen no-time vooraan op een stoel, ademloos te luisteren. Bregje had moeite met stil zijn, tot we ..De Prinses zagen! Jammer genoeg was die bezig met zingen en kon ze niet naar de kin-pijn kijken. Dat begreep Bregje ook wel.
We hebben geprobeerd om uit te leggen waarom dit allemaal bijzonder was, maar onze dochters vonden het toch overwegend stom, dus gingen we weer naar buiten. Waar het inmiddels regende. Kletskleddernat kwamen we rennend aan in het metrostation, en inmiddels was het zo koud. dat we naar de tent terug gingen. Brrr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten