coorong park

Vandaag zou mijn moeder jarig zijn geweest. Een vreemd idee, dat er vorig jaar op haar verjaardag nog niets aan de hand leek te zijn…
Onder protest van de kinderen verlaten we Robe, het spookstadje, en we rijden naar Coorong park, een natuurgebied onder beheer van het aboriginal volk hier. Er moet een prachtig museum zijn, met cabins en tours.
Als we aankomen is het zwart van de rook; ‘spring cleaning’, noemen ze dat, lachend. Onkruid verbranden zodat de slangen zich niet om het huisje kunnen verstoppen. De setting is verder bijna onwerkelijk; een grote lege vlakte die een stuk hoger ligt dan de meren er omheen, drie grote graaf machines, die zwarte rook en een eind verder een gebouwtje in de vorm van een vis.
Een van de mannen laat me het huisje zien; er zijn alleen dormitories, maar omdat er niemand is hebben we het luxe. Hij doet ook een kleine tour met ons , om een paar bosjes heen, en vertelt ons over bush-tucker, dus als we nu verdwalen zijn we behalve ‘buggered’ in ieder geval niet dood.
Na de tour start hij een film over de dreamtime van hun groep, en daarna komt zijn oom, die ons verteld dat dreamtime eigenlijk ‘creation’ moet heten, en dan snap je het gelijk beter. De oom (gordy) vertelt nog meer, en geeft ons een film ‘secret country’ om te kijken als de kinderen naar bed zijn. Het gaat over de invasie van de blanken en wat zij deden met het volk dat hier al woonde.
Er is hier geen bereik, Arts’ moeder belt, maar dat duurt 1 seconde, en daarna lukt het niet meer. Mijn zusje bellen lukt dus ook niet.

*We are in Coorong park, a saltlake-park taken care of by Aboriginals. (I won’t even try to spell their name, as I might do it wrong). We’re here to learn about aboriginal culture, and so we do. First we get a small tour about bush tucker, then we see a movie about their creation story, (dreamtime is a confusing word according to Gordy, who runs the place) and after dinner a film about the invasion of the whitefellas, who reeked havoc, as they did in all countries they invaded.