ponies!

Eindelijk; de ponies! Na B op de creche gebracht te hebben reden we snel naar Tee, (die eigenlijk Theodora heet, op zijn Nederlands, maar dat kan niemand hier zeggen) om samen Portica op te halen bij 'the breaker'. Portica stond al helemaal klaar, maar Tee leeft om te kletsen dus duurde het zo'n anderhalf uur voor we daar weer weg waren. (en ik was niet helemaal lekker eufemistisch gezegd, dus erg blij was ik niet)
Maar, toen Portica het ook zat werd en tegen de binnenkant van de truck begon te schoppen, stapte Tee ook in, en reden we naar haar huis toe, om Donder op te halen.
Eerst moest Portica nog een bridle krijgen (hoofdstel) met bit, en dat deed Tee heel secuur, dus dat duurde ook even. En toen kleine Donder halen; zijn stalmaatje, Lonny, schopte en sloeg en buckte, maar onze kleine Donderstraal stond lief te wachten met zijn nieuwe brandmerken op zijn schouders. Wat doen we dat kleintje toch aan...
Met een halter en een lungelijn om zijn kont duwden we hem richting truck, en we verwachtten alle vier (Tee, ik, Rebecca de strapper en Laurie, de echtgenoot) nodig te zijn om het kleine beesje in de enge truck te krijgen, maar een blik omhoog, en hij ging wel. Dus snel vastgezet, truck dicht, en eindelijk richting Pakie!
Daar kwamen we rond half drie aan, en na een blik op het weiland (niks giftigs) brachten we de ponies aan touwen naar de weitje dat Art had afgezet de afgelopen week.
Dat was het! Ze waren er!
We zwaaiden Rebecca en Tee uit, keken nog even naar de ponies, en ik stortte in bed. Rond vijf uur kwam er ineens een auto langsgereden en kwam zowaar het zadel waar ik al vier weken op zat te wachten aan, dus alles was goed.