School

De eerste dag van school was super spannend. En rommelig.

We hadden nog geen uniformen, omdat de uniformshop gesloten was, en die was dat nu weer!! Paniek!!! hele rij mensen die dachten dat ze nog wel even wat konden scoren, en wij, die alles nog moesten hebben... En we waren nog wel zo op tijd! Tjits is heeeeel erg blij met haar uniform...

Dus maar eerst naar Diuwkes klas. Louise Saymour is gelukkig eigenlijk Nederlandse, en ze spreekt dus een beetje grappig, maar niet onverstaanbaar! We hebben even gekletst, en ons kleintje geintroduceerd, en toen was het weer; uniformshop. Wacht, wacht, wacht.... (steeds ongeduldiger- ik wilde ook de juf van Tjits nog spreken) en toen eindelijk, iemand met sleutels.  Maar geen kennis, dus duurde het nog uuuuuuren voor we met de juiste maten wegliepen. Diuwke is gewoon op de gang omgekleed (en vroeg toen of ze NU dan naar de klas mocht...) en Tjits in de WC. Erg zielig, want zij had eigenlijk de meeste steun nodig, en nu viel dat allemaal in het water.  In keurig geel shirt en zwarte skort (en met grote groene hoed) moest ze direct op het plein meedoen aan de assembly. We vonden het niet heel erg dat de microfoon van Mark Carver uitviel net toen hij zei dat ze 2 overzeese leerlingen nieuw hadden. Tjits vond het allemaal nog erg eng, en het liefst wil je haar dan omhullen met je armen, maar dat doet de zaak niet bepaald goed, vrees ik.  Juf Baily was erg aardig en wees twee meiden aan die voor Tjits moesten zorgen (verschrikkelijk stomme meiden). Na assembly ging ieder naar zijn eigen klas, en Diuwke liep mee alsof het nooit anders was geweest. Tjits had liever dat we nog even meeliepen.

 

De klas was verschrikkelijk stom, en ze hing haar stomme hoed op aan de stomme haakjes en ging toen naast een stom meisje zitten om naar haar stomme juf te kijken. Oh ja, haar stomme boeken moesten in een stom laatje onder haar stomme tafel. (die stom in de klas stonden)

Art en ik gingen daarna nog veel stommere dingen doen, dus het was maar goed dat de meiden niet mee hoefden; Een creche zoeken voor B, en naar Melbourne om een batch spullen op te halen die we eind September per greyhound hadden opgestuurd.

Een van de creches die we bekeken was erg netjes en had alles heel erg goed voor elkaar, en de hoofd leidster leek net een gymjuf. Ik kreeg het dus helemaal benauwd, alles leek net een efficientie oefening. (sorry Marian, jij bent een uitzondering hoor...) We reden dus door naar Cockatoo, waar Art begreep wat ik bedoelde; dat ik me daar gelijk goed voelde. Breg viel met haar neus in de boter, ze mocht mee toetje eten. De kok daar maakt iedere dag warm eten voor alle kindjes. Nardine, de 'kinder' leidster (kinder is een soort voorbereidingsjaar voor school) leidde Art een beetje rond, terwijl Breg lekker ging spelen.  Ter plekke besloten we dat dit hem wordt. Heerlijke sfeer, lieve slimme leidster. Onder het invullen van het inschrijvingsformulier vertelde Nardine dat ze zeer geinteresseerd is in Montessori en Reggio Emilia (ah, DAT was dus wat ik voelde). Bregje riep; Dit is de leukste creche!! Dus waren we allemaal heel erg blij.

Art reed naar Melbourne, en ik was weer toe aan het ophalen van de meiden. Diuwke had het leuk gehad, en kreeg wat lees oefeningen mee (oef- ze gaan hier best hard. Maar ze leest net zo makkelijk mee)  Tjitske vond het maar saai en... stom. De hele dag had de juf alleen stom gepraat, en de rest van de tijd was ook stom. Behalve dan toen ze mochten tekenen. Dat was wel, nou ja, een beeeeeeetje leuk geweest. Maar het was stom dat het zo kort was geweest. Oh ja, de meisjes waren allemaal stom, ze kletsten stom in de pauze en toen Tjits naar Diuwke wilde lopen liepen ze allemaal zo stom achter haar aan. Ik legde uit dat dit toch wel een beetje het moment was om vriendinnen te maken, en dat er later nog genoeg ijd was om ze weer in te ruilen,  etc.  Maar Tjits was overtuigd; stomme meiden.

Bij de auto begon ze weer; het was veel te heet, ze wilde dat stomme uniform uit, dat stomme... En toen werd het me gewoon te veel. Geheel onpedagogisch riep ik dat ze haar mond moest houden want dat ik het gemopper zat was.  Thuisgekomen was ze weer wat bijgedraaid en bleken er ook wel, nou ja, een paar hele kleine leuke dingetjes gebeurd te zijn.

Het is ons ook nog bijna gelukt om alle kinderen op tijd in bed te krijgen. (Australische ' op tijd' )

Art kreeg na het eten ineens de huurster van Pakenham te pakken, en die had een apart bericht. Ze is een pony aan het trainen voor de verkoop..... Is over zes weken klaar... wat een toeval!